Powiedziane dotąd nie oznacza, że procedura dotycząca realizowania przez gminę polityki mieszkaniowej, znajdującej w niniejszej sprawie szczegółowe rozwiązania w podjętej przez Miasto Brzeg uchwale z dnia 25 kwietnia 2008 r., pozostaje zupełnie poza kontrolą sądu administracyjnego i że osoba skreślona z listy osób zakwalifikowanych do zawarcia umowy gminnego lokalu mieszkalnego jest pozbawiona środków ochrony. Słusznie podnosi skarżąca, powołując się w tej mierze na stanowisko wyrażone w piśmie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 sierpnia 2009 r., że dopuszczalność skargi na akt wydany w przedmiocie odmowy zakwalifikowania do zawarcia umowy najmu lokalu mieszkalnego z zasobu komunalnego nie jest z założenia wykluczona, niemniej jednak z takim przypadkiem nie mamy do czynienia w badanej sprawie, bowiem - co jeszcze raz należy wyraźnie podkreślić - przedmiotem rozpoznawanej skargi są czynności Dyrektora ZNM podejmowane na etapie poprzedzającym wydanie przez Burmistrza aktu zatwierdzającego roczną listę osób uprawnionych do zawarcia umowy najmu lokalu z zasobów mieszkaniowych Gminy. W tym miejscu zasadnym jest przywołanie poglądu zaprezentowanego w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 lipca 2008 r., sygn. akt I OPS 4/08, publ. ONSAiWSA 2008/6/90, na tle sprawy związanej z podjęciem przez zarząd dzielnicy m.st. Warszawy uchwały odmawiającej zakwalifikowania i umieszczenia na liście osób oczekujących na najem lokalu z mieszkaniowego zasobu gminy. Wedle stanowiska NSA, wskazana uchwała zarządu dzielnicy jest aktem z zakresu administracji publicznej, o jakim mowa w cyt. wyżej art. 3 § 2 pkt 6 P.p.s.a., który może zostać zaskarżony do sądu administracyjnego, na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.). Zgodnie z ostatnio wskazanym przepisem, każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę. W niniejszej sprawie opisywana ochrona polegać będzie więc na możliwości zaskarżenia przez A. H. do sądu administracyjnego wydanego przez Burmistrza Brzegu, zgodnie z § 7 pkt 6 uchwały w sprawie zasad wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu Gminy - Miasto Brzeg, zarządzenia zatwierdzającego roczną listę osób zakwalifikowanych do przydziału lokalu, czyli aktu z zakresu administracji publicznej, o jakim mowa we wskazanym już wcześniej art. 3 § 2 pkt 6 P.p.s.a. O ile skarżąca zdecyduje się na złożenie skargi i zakwestionowanie faktu pominięcia jej nazwiska na rocznej liście przydziału, winna dodatkowo pamiętać o uprzednim wezwaniu Burmistrza do usunięcia naruszenia prawa.
W tym stanie rzeczy, skoro rozpatrywana sprawa nie należy do właściwości wojewódzkiego sądu administracyjnego, skargę jako niedopuszczalną należało odrzucić, na podstawie wskazanego już wyżej art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a.
Na koniec należy jeszcze wyjaśnić, że brak jest podstaw prawnych do uwzględnienia wniosku pełnomocnika Gminy, który domagał się zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w razie odrzucenia skargi przez Sąd. Orzeczenie w przedmiocie zwrotu kosztów między stronami postępowania dopuszczalne jest tylko w sytuacjach przewidzianych przepisem art. 209 P.p.s.a., tj. w każdym orzeczeniu uwzględniającym skargę oraz w orzeczeniu, o którym mowa w art. 201 P.p.s.a. (umorzenie postępowania na skutek wydania decyzji autokontrolnej) oraz w art. 203 i art. 204 P.p.s.a. (rozstrzygnięcie dotyczące skargi kasacyjnej). Jest oczywiste, że w niniejszej sprawie takiego orzeczenia nie wydano, dlatego Sąd nie rozstrzygał o kosztach postępowania.