Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska po rozpoznaniu w dniu 29 października 2012 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Stowarzyszenia A. w [...] na postanowienie Prezydenta Miasta Opola z dnia 17 sierpnia 2012 r., nr [...] w przedmiocie oceny oddziaływania na środowisko postanawia: odrzucić skargę.
Stowarzyszenie A. w [...] wniosło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę zatytułowaną "Zażalenie" na postanowienie Prezydenta Miasta Opola z dnia 17 sierpnia 2012 r., nr [...], w przedmiocie stwierdzenia braku obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia polegającego na przebudowie instalacji do produkcji cementu, funkcjonującej w Cementowni "[...]" S.A., przy ul. [...] w [...]. Stowarzyszenie wskazało, że wnosi zażalenie z art. 141 § 1 K.p.a. i jednocześnie na podstawie art. 44 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227), zwanej dalej także ustawą, wnosi o uznanie za podmiot na prawach strony.
Prezydent Miasta Opola, odpowiadając na skargę pismem z 7 września 2012 r., wyjaśnił, że właściwym miejscowo i rzeczowo organem do prowadzenia postępowania w związku z zażaleniem na postanowienie z 17 sierpnia 2012 r. o braku obowiązku przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przedmiotowego przedsięwzięcia jest Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Opolu, ale Stowarzyszenie potwierdziło fakt wniesienia zażalenia do Sądu. Jednocześnie podał, że zakład Cementownia "[...]" jest kwalifikowany - po myśli § 2 ust. 1 pkt 18 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. Nr 213, poz. 1397), zwanego dalej rozporządzeniem - do grupy przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko. Jednakże przedsięwzięcie będące przedmiotem wniosku Cementowni "[...]" o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, na mocy przepisów rozporządzenia kwalifikuje się do grupy przedsięwzięć mogących potencjalnie oddziaływać na środowisko. Obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko oraz ustalenie zakresu ewentualnego raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko stwierdza, w trybie art. 63 i 64 ustawy, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, uwzględniając łącznie uwarunkowania zawarte w art. 63 ust. 1 ustawy. W przypadku braku przesłanek do stwierdzenia potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko, wynikających z art. 63 ust. 1, na mocy art. 63 ust. 2 ustawy organ wydaje postanowienie stwierdzające powyższe. Z przepisów ustawy nie wynika wprost, by na takie postanowienie przysługiwało zażalenie. Zgodnie z art. 65 ust. 2 ustawy, jedynie na postanowienie, o którym mowa w art. 63 ust. 1 ustawy przysługuje zażalenie. Możliwość wniesienia zażalenia została więc ograniczona przez ustawodawcę wyłącznie do postanowień, w których stwierdza się obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko dla planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie oddziaływać na środowisko. Na poparcie tego stanowiska strona przywołała wyrok NSA z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. akt II OSK 2084/2010. Wskazała też na możliwość kwestionowania spornego postanowienia na etapie kontroli decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Dalej organ podnosił, że z art. 44 ustawy nie wynika, aby Stowarzyszenie będące organizacją ekologiczną mogło uczestniczyć na prawach strony w przedmiotowym postępowaniu, w którym nie przeprowadzano oceny oddziaływania na środowisko i nie był w nim konieczny udział społeczeństwa.