Sprawa ze skargi na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w O. w przedmiocie zwrotu różnicy w opłatach czynszowych
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Asesor sądowy Elżbieta Naumowicz po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2004 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. G. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w O. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zwrotu różnicy w opłatach czynszowych postanawia: umorzyć postępowanie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym

Uzasadnienie

S. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w O. z dnia [...], nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Dyrektora Aresztu Śledczego w O. z dnia [...], nr [...], w sprawie zwrotu różnicy w opłatach czynszowych. Skarżący zarzucił, że organ błędnie przyjął, iż nie jest funkcjonariuszem samotnym, któremu przysługują dwie normy powierzchni mieszkalnej. Wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

Po otrzymaniu odpisu skargi, Dyrektor Okręgowej Służby Więziennej w O., decyzją z dnia 1 marca 2004 r., nr [...], opartą o przepis art. 155 Kodeksu postępowania administracyjnego, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu wskazał, że do wyliczenia przysługującej skarżącemu różnicy w opłatach czynszowych należy przyjąć, iż jest on funkcjonariuszem samotnym, uprawnionym do dwóch norm powierzchni mieszkalnej (gdyż małoletnie dzieci nie zamieszkują z nim). W odpowiedzi na skargę podał natomiast, że po dokonaniu ponownej analizy stanu faktycznego i uprawnień przysługujących funkcjonariuszowi wnoszącemu skargę, doszedł do przekonania, że skargę należy uwzględnić w całości ze względu na słuszny interes strony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 161 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270), zwanej dalej ustawą, Sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy postępowanie stało się bezprzedmiotowe.

Po wniesieniu skargi do Sądu, stosownie do treści art. 54 § 3 ustawy, organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy.

Na zasadzie art. 201 § 1 ustawy, skarżącemu przysługuje zwrot kosztów od organu w razie umorzenia postępowania z przyczyny określonej w art. 54 § 3.

W wyniku wydania przez Dyrektora Okręgowej Służby Więziennej w O. decyzji z dnia 1 marca 2004 r. nr [...], zaskarżona decyzja wyeliminowana została z obiegu prawnego, a tym samym bezprzedmiotowe jest jej merytoryczne badanie przez Sąd. Nowe rozstrzygnięcie organu uwzględnia w całości skargę zgodnie z wolą strony, a wobec tego nie można się tu dopatrzyć naruszenia art. 54 § 3 ustawy.

W tej sytuacji postępowanie stało się bezprzedmiotowe, stąd na mocy art. 161 § 1 pkt 3 i § 2 ustawy, należało orzec jak w sentencji postanowienia.

Orzeczenie nie zawiera wzmianki w przedmiocie zwrotu wpisu, gdyż - jak wynika z akt sprawy - skarga do dnia wydania niniejszego postanowienia nie została opłacona.

Strona 1/1