Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik -(spr.) po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2006 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi B. M. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...], nr [...], w przedmiocie statusu bezrobotnego postanawia: umorzyć postępowanie.
B. M. wniósł w dniu 9 grudnia 2005 r. (data nadania przesyłki w urzędzie pocztowym), skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu na decyzję Wojewody [...] z dnia [...], nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...], nr [...] w sprawie uznania za osobę bezrobotną bez prawa do zasiłku z dniem 14 października 2005r.
W skardze B. M. wniósł o przyznanie mu prawa do zasiłku za okres od dnia 28 lipca 2005r. do 15 sierpnia 2005r. Wyjaśnił, że w dniu 27 lipca 2005r. wyrejestrował się w Urzędzie pracy, jako bezrobotny, w związku z tym, iż od dnia 28 lipca 2005r. miał podjąć pracę, jednakże z winy pracodawcy, mógł ją podjąć dopiero 15 sierpnia 2005r., o czym poinformował Urząd Pracy w dniu 1 sierpnia 2005r., a następnie przedłożył potwierdzające tę okoliczność dokumenty.
W odpowiedzi na skargę z dnia 5 stycznia 2006 r. organ II instancji, wskazał, że na podstawie art. 54 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), zwanej dalej p.s.a., uwzględnił skargę B. M. w całości i uchylił zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, w zakresie dotyczącym odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnych i przyznał skarżącemu prawo do zasiłku dla bezrobotnych na okres uzupełniający o okres pobierania zasiłku przed utratą statusu bezrobotnego. Jednocześnie Wojewoda [...] wniósł o umorzenie postępowania ze skargi B. M. na decyzję o odmowie przyznania zasiłku dla bezrobotnych, jako bezprzedmiotowego. Organ II instancji przesłał do tut. Sądu akta sprawy wraz z decyzją z dnia 3 stycznia 2006 r., nr [...], wydaną w trybie art. 54 § 3 p.s.a., uchylającą zaskarżoną decyzję i decyzję ją poprzedzającą, orzekającą o utracie przez skarżącego statusu osoby bezrobotnej i prawa do zasiłku z dniem 15 sierpnia 2005r. oraz o przyznaniu prawa do zasiłku dla bezrobotnych od 28 lipca 2005r. do 14 sierpnia 2005r. a także o przyznaniu prawa do zasiłku od 15 października 2005r. na okres uzupełniający pomniejszony o okres pobierania zasiłku przed utratą statusu bezrobotnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Postępowanie w sprawie należało umorzyć.
Organ II Instancji w odpowiedzi na skargę z dnia 5 stycznia 2006r. wskazał, iż skorzystał z uprawnień, wynikających z art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 - zwaną dalej p.s.a., i uwzględnił skargę w całości, uchylając zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją organu I instancji, w zakresie dotyczącym odmowy przyznania zasiłku dla bezrobotnych i przyznał skarżącemu prawo do zasiłku dla bezrobotnych na okres uzupełniający o okres pobierania zasiłku przed utratą statusu bezrobotnego. Na zasadzie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy.
Zgodnie z art. 161 § 1 pkt 3 w/p ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy stało się ono bezprzedmiotowe. Przedmiotem postępowania sądowoadministracyjnego ze skargi B. M. była decyzja Wojewody [...] o odmowie przyznania zasiłku dla bezrobotnych za okres od dnia 28 lipca 2005 r. do 14 sierpnia 2005r. i przyznania mu na ten okres statusu osoby bezrobotnej. Decyzja ta została wyeliminowana z obrotu prawnego i przestała istnieć, a zatem brak jest przedmiotu zaskarżenia, należało więc uznać, że skarga została uwzględniona w całości i nie został naruszony przepis art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W tej sytuacji postępowanie sądowoadministracyjne ze skargi B. M. należało uznać za bezprzedmiotowe i jako takie umorzyć.