Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Daria Sachanbińska po rozpoznaniu w dniu 24 października 2011 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. P. na uchwałę Rady Miejskiej w Nysie z dnia 31 marca 2010 r., Nr XLV/672/10 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego postanawia: odrzucić skargę kasacyjną.
Postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2011 r., sygn. akt II SA/Op 105/11 (obecnie sprawa zarejestrowana w repertorium sądowym pod sygn. akt II SA/Op 494/11), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu odrzucił skargę S. P. na uchwałę Rady Miejskiej w Nysie z dnia 31 marca 2010 r., Nr XLV/672/10, w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Odpis postanowienia z uzasadnieniem i zawartym w piśmie przewodnim z dnia 5 kwietnia 2011 r. pouczeniem o prawie wniesienia skargi kasacyjnej oraz o trybie i terminie jej złożenia, a także o sposobie sporządzenia, wysłano na adres skarżącego - S. P. Powyższą przesyłkę skarżący odebrał osobiście w dniu 9 kwietnia 2011 r., co potwierdził własnoręcznym podpisem na pocztowym zwrotnym potwierdzeniu odbioru.
Pismem z dnia 4 maja 2011 r., nadanym w tym samym dniu w placówce pocztowej, skarżący wniósł osobiście sporządzoną skargę kasacyjną na powyższe postanowienie. Jednocześnie zwrócił się z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Postanowieniem z dnia 13 czerwca 2011 r., sygn. akt II SA/Op 105/11, WSA w Opolu odmówił skarżącemu przywrócenia terminu do wniesienia skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Nysie z dnia 31 marca 2010 r., Nr XLV/672/10.
Na skutek wniesionego przez skarżącego na powyższe postanowienie zażalenia, Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2011 r., sygn. akt II OZ 727/11, uchylił postanowienie tut. Sądu z dnia 13 czerwca 2011 r. i przywrócił termin do wniesienia skargi.
Pismem z dnia 11 października 2011 r. skarżący cofnął skargę kasacyjną od postanowienia z dnia 4 kwietnia 2011 r. o odrzuceniu skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Stosownie do art. 175 § 1 P.p.s.a. skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, bądź też inny podmiot, wskazany w art. 175 § 2 P.p.s.a. (tj. sędziego, prokuratora, notariusza, radcę Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa albo profesora lub doktora habilitowanego nauk prawnych będącego stroną, jej przedstawicielem bądź pełnomocnikiem) oraz w art. 175 § 3 P.p.s.a. (tj. doradcę podatkowego w sprawach obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami lub rzecznika patentowego w sprawach własności przemysłowej). Z powyższej regulacji wynika, że skarga kasacyjna nie może zostać sporządzona osobiście przez skarżącego, który nie jest jednym z podmiotów uprawnionych, wymienionych w w/w przepisach.
Zgodnie zaś z art. 178 P.p.s.a., wojewódzki sąd administracyjny odrzuci na posiedzeniu niejawnym skargę kasacyjną wniesioną po upływie terminu lub z innych przyczyn niedopuszczalną, jak również skargę kasacyjną, której braków strona nie uzupełniła w wyznaczonym terminie. Do przyczyn niedopuszczalności skargi kasacyjnej należy m.in. sporządzenie skargi kasacyjnej wbrew dyspozycji art. 175 § 1 P.p.s.a.
Odnosząc powyższe do okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że skarżący, nie będąc adwokatem ani radcą prawnym, wniósł sporządzoną przez siebie skargę kasacyjną, zatem nie zastosował się do wymogu przymusu sporządzenia skargi kasacyjnej przez profesjonalnego pełnomocnika. Nie wykazał przy tym, że należy do kręgu osób wskazanych w art. 175 § 2 P.p.s.a. W tych warunkach skargę kasacyjną wniesioną przez skarżącego należy uznać za niedopuszczalną.
Z przedstawionych wyżej względów, na podstawie art. 178 P.p.s.a. w związku z art. 175 § 1 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.
Na marginesie jedynie wyjaśnić trzeba, odnosząc się do okoliczności cofnięcia przez skarżącego skargi kasacyjnej, że dokonanie takiej czynności procesowej skutkuje zwykle rozważaniem umorzenia postępowania kasacyjnego w oparciu o art. 193 w zw. z art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a., niemniej jednak umorzenie jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy postępowanie zostało prawidłowo i skutecznie wszczęte, co oznacza, że nie istnieją przeszkody formalne do merytorycznego rozpoznania skargi kasacyjnej. W niniejszej sprawie, wobec niezachowania wymogu sporządzenia skargi kasacyjnej przez profesjonalnego pełnomocnika, postępowanie kasacyjne nie zostało skutecznie wszczęte, a tym samym niedopuszczalne jest jego umorzenie.