Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skargę należało odrzucić.
Na wstępie należy wskazać, że Sąd z urzędu bada w pierwszej kolejności dopuszczalność skargi, ustalając czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a." Przesłankami tymi są: niewłaściwość sądu (pkt 1), wniesienie po terminie (pkt 2), nieuzupełnienie braków formalnych (pkt 3), zawisłość sprawy (pkt 4), brak zdolności sądowej lub procesowej (pkt 5) oraz niedopuszczalność z innych przyczyn (pkt 6), która występuje m.in. w razie niewyczerpania środków zaskarżenia.
Dokonując oceny niniejszej skargi pod wyżej wskazanym kątem Sąd stwierdził, że skarga nie spełnia wymogów art. 57 § 1 pkt 1 i 3 P.p.s.a., zgodnie z którymi to przepisami, skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności oraz określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego. Sąd wezwał zatem skarżącą, pismem z dnia do usunięcia braków skargi, zakreślając jej siedmiodniowy termin do wykonania żądanej czynności. Skarżąca odpowiadając w terminie na wezwanie Sądu, oświadczyła, że kwestionuje wyliczenia, na podstawie których wydano z upoważnienia Burmistrza Głuchołaz decyzję z dnia [...] w sprawie przyznania dodatku mieszkaniowego. Tym samym skarżąca wskazała, że przedmiotem jej skargi jest decyzja organu I instancji.
Zważyć zatem należy, że zgodnie z art. 52 § 1 P.p.s.a., skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator lub Rzecznik Praw Obywatelskich. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek odwoławczy, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 P.p.s.a.).
Wyczerpanie środków zaskarżenia, o których mowa w przywołanym wyżej art. 52 § 2 P.p.s.a. przed złożeniem skargi do sądu administracyjnego, stanowią podstawową przesłankę dopuszczalności skargi, czyli warunek prawidłowego zaskarżenia określonego aktu. Obowiązek ten wynika z założenia, że Sąd nie wyręcza organów administracji wyższego stopnia i nie narusza podstawowej zasady dwuinstancyjności postępowania. Zasada dwuinstancyjności daje natomiast stronie prawo domagania się dwukrotnego merytorycznego rozpatrzenia jej sprawy przez dwa różne organy administrujące. Rangę tej zasady potwierdza art. 78 Konstytucji RP, w myśl którego "każda ze stron ma prawo do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji".
Zgodnie z omówioną wyżej zasadą dwuinstancyjności postępowania zważyć należy, iż również w przedmiotowej sprawie przewidziany został dwuinstancyjny tryb rozpatrywania sprawy przez organy. Zaskarżona decyzja została bowiem wydana na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 71, poz. 734 ze zm.), zgodnie z którym dodatek mieszkaniowy przyznaje, na wniosek osoby uprawnionej do dodatku mieszkaniowego, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, w drodze decyzji administracyjnej. Natomiast odwołanie wnosi się do samorządowego kolegium odwoławczego za pośrednictwem organu, który wydał tę decyzję (art.7 ust.8 ustawy).
Skoro więc skarga wniesiona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez A. K., dotyczy organu pierwszej instancji, to stwierdzić należało, mając na względzie wyżej podane wywody, że skarga ta jest niedopuszczalna.
Wobec powyższych okoliczności sprawy, skargę należało odrzucić na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a., co też Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.