Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Krzysztof Bogusz po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2006 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Wojewody Opolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Ozimku z dnia 26 czerwca 2006 r., nr XLVIII/398/06 w przedmiocie regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków postanawia: umorzyć postępowanie.
Przedmiotem skargi Wojewody Opolskiego była uchwała Nr XLVIII/398/06 Rady Miejskiej w Ozimku z 26 czerwca 2006 r. w sprawie regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków. Powołując się na przepis art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminy (Dz. U. z 2001 r. Nr 142 poz. 1591 ze zm.) organ nadzoru wnosił o stwierdzenie nieważności uchwały z powodu istotnego naruszenia prawa tj. art. 19 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków .
W odpowiedzi na skargę organ uznał ją za zasadną w całości zaznaczając, że podjęto inicjatywę zmierzającą do uchylenia zaskarżonej uchwały.
W piśmie procesowym z 16 października 2006 r. skarżący cofnął skargę powołując się na uchwałę Rady Miejskiej w Ozimku z 28 września 2006 r. Nr LI/420/06 w sprawie uchylenia uchwały Nr XLVIII/398/06 Rady Miejskiej w Ozimku z 26 czerwca 2006 r. w sprawie regulaminu dostarczania wody i odprowadzania ścieków .
Na wezwanie sądu organ złożył uchwałę z 28 września 2006 r. oraz oświadczenie Burmistrza Ozimka z 2 listopada 2006 r., iż skarżona uchwała z 26 czerwca 2006 r. przed jej uchyleniem nie wywołała żadnych skutków prawnych .
Ponadto ustalono, iż uchwała z 28 września 2006 r. uchylająca zaskarżona uchwałę, nie została zakwestionowana przez organ nadzoru i opublikowano ją w Dzienniku Urzędowym Woj. Opolskiego z 3 listopada 2006 r. Nr 75 poz. 2303 .
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) zwana dalej "ustawą", skarżący może cofnąć skargę. Cofnięcie skargi wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałaby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
Cofnięcie skargi należy zatem do dyspozytywnych czynności procesowych strony. Nie jest ono ograniczone terminem, a moment złożenia oświadczenia procesowego o cofnięciu skargi ma znaczenie jedynie dla kosztów postępowania sądowego (por. art. 232 ustawy).
Związanie sądu cofnięciem skargi nie jest bezwzględne. Z powołanego art. 60 ustawy wynika zakres kognicji sądu w wypadku cofnięcia skargi. Dotyczy on badania dwóch przesłanek, w szczególności czy cofnięcie nie zmierza do obejścia prawa, lub nie spowoduje utrzymania w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.
Badając w tych granicach oświadczenie procesowe Wojewody Opolskiego z 16 października 2006 r. sąd zważył, że cofnięcie skargi było dopuszczalne. Rada Miejska w Ozimku uchwaliła bowiem uchwałę z 28 września 2006 r. uchylającą skarżona uchwałę z 26 czerwca 2006 r. Została ona opublikowana 3 listopada 2006 r. Ponadto organ złożył oświadczenie, że skarżona uchwała przed jej uchyleniem nie wywołała żadnych skutków prawnych. Skoro tak to sąd nie stwierdza, aby cofnięcie skargi zmierzało do obejścia prawa. Uchylenie uchwały z 26 czerwca 2006 r. oznacza także w konsekwencji brak ziszczenia się przesłanki spowodowania utrzymania w mocy aktu lub czynności dotkniętych wada nieważności o jakiej stanowi cytowany art. 60 ustawy .
Skoro cofnięcie skargi było dopuszczalne to z mocy art. 161 § 1 pkt. 1 ustawy, postępowanie sądowoadministracyjne należało umorzyć.