Sprawa ze skargi na uchwałę Rady Miejskiej w Ujeździe w przedmiocie regulaminu utrzymania czystości i porządku
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2007 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Wojewody Opolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Ujeździe z dnia 28 marca 2006 r. nr XLVI/210/2006 w przedmiocie regulaminu utrzymania czystości i porządku postanawia: umorzyć postępowanie.

Uzasadnienie

Wojewoda Opolski, działając na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na uchwałę Rady Miejskiej w Ujeździe z dnia 28 marca 2006 r., nr XLVI/210/2006, w przedmiocie regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie Gminy Ujazd. Zaskarżonej uchwale Wojewoda zarzucił brak wymaganych art. 4 ust. 2 ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach regulacji dotyczących m.in. maksymalnego poziomu odpadów komunalnych ulegających biodegradacji dopuszczonych do składowania na składowiskach odpadów. Wskazując na powyższe skarżący żądał stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały.

Gmina Ujazd, w odpowiedzi na skargę podniosła, że w związku z zarzutami skargi Wojewody Opolskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Ujeździe z dnia 28 marca 2006 r., nr XLVI/210/2006, w przedmiocie regulaminu utrzymania czystości i porządku w Gminie Ujazd, opracowano projekt nowej uchwały w tym przedmiocie, który skierowany został do Rady Miejskiej w Ujeździe.

Pismem procesowym z dnia 9 stycznia 2007 r. Wojewoda Opolski oświadczył, iż cofa skargę, wobec podjęcia przez Radę Miejską w Ujeździe uchwały z dnia 24 października 2006r., nr LIV/252/2006, o utracie mocy obowiązującej przez uchwałę nr XLVI/210/2006 z dnia 28 marca 2006r. i jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Województwa Opolskiego z dnia 6 grudnia 2006 r. i wnosi o umorzenie postępowania. Wojewoda wskazał jednocześnie, iż zaskarżona uchwała nie wywołała skutków prawnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Postępowanie w sprawie należało umorzyć.

Zgodnie z art. 161 § 1 pkt 1 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę.

Skarżący może w każdym czasie cofnąć skargę, a sąd jest związany jej cofnięciem (art. 60 zdanie pierwsze w/w ustawy). Sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności.

Mając na uwadze powyższy przepis oraz dokonując zgodnie z jego dyspozycją oceny oświadczenia skarżącego o cofnięciu skargi, uznać należało, iż oświadczenie skarżącego wiązało sąd, bowiem z treści tego oświadczenia oraz treści skargi nie wynikało, aby złożone zostało ono w celu obejścia prawa, jak też, aby spowodowało utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności lub utrzymaniem w mocy aktu wydanego z naruszeniem prawa, które stanowiłoby podstawę do wznowienia postępowania przed organem administracji publicznej.

Skarżący może cofnąć skargę w każdym czasie, bowiem to on rozporządza skargą i stąd też wobec stwierdzenia braku przesłanek uniemożliwiających sądowi uznanie za niedopuszczalne cofnięcie przedmiotowej skargi, w oparciu o art. 161 § 1 pkt 1 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postępowanie w sprawie należało umorzyć.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, iż w sprawie zaistniała także inna przesłanka skutkująca koniecznością umorzenia postępowania w sprawie, a mianowicie zawarta w dyspozycji art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. Stosownie do art. 161 § 1 pkt 3 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, gdy stało się ono z innych przyczyn bezprzedmiotowe. Niniejsze postępowanie w sprawie stało bezprzedmiotowe z uwagi na uwzględnienie przez organ zarzutów skarżącego i fakt uchylenia przez Radę Miejską w Ujeździe zaskarżonej uchwały.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o art. 161 § 1 pkt 1 i 3 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.

Strona 1/1