Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Opolu Anna Misiak po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Z. T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 29 sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania dodatku mieszkaniowego na skutek wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy postanawia : ustanowić dla skarżącego adwokata.
Z. T. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Opolu z dnia 29 sierpnia 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy dodatku mieszkaniowego. Wyrokiem z dnia 17 stycznia 2013 r. WSA w Opolu oddalił skargę Z. T. Wyrok wraz z uzasadnieniem na piśmie, sporządzonym na skutek wniosku skarżącego został mu doręczony w dniu 31 stycznia 2013 r.
W dniu 27 lutego 2013 r., skarżący złożył do tut. Sadu wniosek na urzędowym formularzu o przyznanie prawa pomocy, poprzez ustanowienie adwokata z urzędu.
W uzasadnieniu wniosku skarżący napisał, że utrzymuje się z wynagrodzenia z umowy zlecenia w kwocie 980 zł, prowadzi gospodarstwo domowe wspólnie z żoną, która nie osiąga żadnego dochodu. Podał, że zamieszkują w mieszkaniu o powierzchni 51,23 m 2, nie posiadają żadnego majątku ruchomego czy nieruchomego
Wniosek skarżącego o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia adwokata z urzędu jest wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym. Zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej. P.p.s.a., przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym osobie fizycznej następuje, gdy wykaże ona, że nie jest wstanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Skarżący wykazał, że obecnie ma jedynie dochód z pracy na zlecenie w wysokości 980 zł miesięcznie.
Referendarz sądowy nie wzywał skarżącego do wykazania dodatkowych informacji odnośnie wydatków i zadłużeń, uznał bowiem, że z uwagi na względy ekonomii procesowej, posłuży się dokumentami znajdującymi się w załączonych do sprawy aktach administracyjnych, jako wystarczającymi do uprawdopodobnienia sytuacji materialnej skarżącego. Dokumenty te to m.in. zaświadczenia o zarobkach z firm w których skarżący był zatrudniony na umowę zlecenie, jak firma A i B, oświadczenie żony skarżącego, że nie jest zarejestrowana w urzędzie pracy, nie pobiera zasiłku dla bezrobotnych, a także nie pracuje, zaświadczenie o wysokości czynszu, rachunki za energię elektryczną - wszystkie znajdujące się w aktach organu I instancji. Jak przyjęło się natomiast w orzecznictwie sądowym sąd jest uprawniony do oceny sytuacji finansowej strony w oparciu o zawarte we wniosku oświadczenie strony i dowody przedstawione przez nią w konkretnej sprawie, a także o fakty znane sądowi z urzędu, np. okoliczności wynikające z dokumentów zawartych w aktach innych postępowań z udziałem wnioskodawcy (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 listopada 2010 r., sygn. akt I GZ 360/10, System Informacji Prawnej Lex nr 741357).
W ten sposób ustalono, że wydatki miesięczne związane z utrzymaniem mieszkania skarżącego kształtują się następująco: czynsz 446,53 zł, energia elektryczna 119,51 zł (faktura za okres od 5 lipca 2011 r. do 3 stycznia 2012 r. na kwotę 716,66 zł podzielona przez 6 m-cy), łącznie wynoszą 566,04 zł.
W ocenie referendarza, należy stwierdzić, bez głębszej analizy wydatków skarżącego, że sam fakt kształtowania się jego dochodów na poziomie 980 zł, pozwala na uznanie, że nie jest on w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego swojego i pozostającej we wspólnym gospodarstwie domowym żony. Sytuacja materialna skarżącego uprawnia go zatem do przyznania mu prawa pomocy w zakresie przez niego żądanym, czyli w częściowym i postanowił ustanowić dla niego adwokata.
Podnoszona natomiast we wniosku inwentaryzacja powierzchni mieszkania nie ma żadnego znaczenia przy przyznawaniu prawa pomocy, odnosi się bowiem do kwestii związanych z rozstrzygnięciem skargi.
Wobec powyższego, na podstawie art. 258 § 1 pkt 7 orzeczono, jak w sentencji.