Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym : Przewodniczący: Sędzia WSA Teresa Cisyk - spr. po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. K. o przyznanie prawa pomocy przez ustanowienie pełnomocnika w sprawie ze skargi Z. K. na Dyrektora Domu Pomocy Społecznej dla Kombatantów w Opolu w przedmiocie odmowy udostępnienia dokumentów postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
Z. K. zwrócił się pismem z dnia 2 sierpnia 2017 r. do Dyrektora Domu Pomocy Społecznej dla Kombatantów w Opolu o wydanie, m.in. kserokopii dokumentów po zmarłej E. M. i uznanie za bezprawne przekazanie rzeczy stanowiącej własność ww., osobie obcej i niespokrewnionej.
Pismem z dnia 26 października 2017 r., Dyrektor Domu Pomocy Społecznej dla Kombatantów w Opolu odmówił Z. K. udostępnienia żądanych dokumentów, informując jednocześnie, że zostaną one udostępnione na żądanie sądu prowadzącego postępowanie spadkowe po zmarłej.
Następnie, Z. K. złożył bezpośrednio w siedzibie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu w dniu 15 listopada 2017 r., pismo nazwane: "pozew", co potwierdza prezentata tut. Sądu złożona na przedmiotowym piśmie. Z. K. powtórzył w nim żądanie wydania kserokopii dokumentów po zmarłej E. M., uznania za bezprawne przekazanie rzeczy stanowiącej własność ww. - osobie obcej i niespokrewnionej, a także ustanowienia pełnomocnika i pokrycia kosztów postępowania sądowego przez Dyrektora Domu Pomocy Społecznej dla Kombatantów w Opolu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:
Wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie ustanowienia pełnomocnika, nie zasługuje na uwzględnienie.
W myśl art. 243 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 z późn. zm.) - zwanej dalej w skrócie: "P.p.s.a.", prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Prawo pomocy nie przysługuje jednak stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi (art. 247 P.p.s.a.).
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie i doktrynie poglądem, skarga jest oczywiście bezzasadna wtedy, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (patrz: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz., Jan Paweł Tarno, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004 r., str. 320-321; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 sierpnia 2009 r., sygn. akt I OZ 788/09, dostępne w programie komputerowym LEX, pod numerem 552419). W szczególności dotyczy to sytuacji, w której skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 P.p.s.a. (por. J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz., Warszawa 2010, s. 573), w tym również wówczas, gdy rozpoznanie sprawy będącej przedmiotem skargi, nie należy do właściwości sądów administracyjnych (por. B.Dauter, Zarys metodyki pracy sędziego sądu administracyjnego, LexisNexis, Warszawa 2008 r., s. 473).
Takie okoliczności zachodzą w niniejszej sprawie.
Stosownie do art. 3 § 2 P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1) decyzje administracyjne;
2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;