Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Janowska po rozpoznaniu w dniu 17października 2008r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. T. na decyzję [...] Kuratora Oświaty z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie awansu zawodowego nauczyciela z wniosku Wójta Gminy [...] o sprostowanie wyroku postanawia odrzucić wniosek
Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2007r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu, po rozpoznaniu skargi T. T. na decyzję [...] Kuratora Oświaty z dnia [...]., nr [...], uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...], nr [...], a także decyzję [...] Kuratora Oświaty z dnia [...], nr [...].
Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł organ - [...] Wojewódzki Kurator Oświaty, a w wyniku rozpoznania wniesionego środka zaskarżenia, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 16 kwietnia 2008r., w sprawie oznaczonej sygnaturą akt I OSK 718/07, oddalił skargę kasacyjną.
Wnioskiem z dnia 7 sierpnia 2008r. Wójt Gminy [...], powołując się na przepis art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu administracyjnym (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wniósł o sprostowanie uzasadnienia wyroku pierwszoinstancyjnego - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 30 stycznia 2007r., w ten sposób, aby na stronie 13 uzasadnienia słowa akapitu ostatniego: "wskazania co do dalszego postępowania wynikają wprost z powyższych rozważań i sprowadzają się do wydania decyzji administracyjnej na podstawie art. 9 ust. 5 lub 6 ustawy Karta Nauczyciela" zastąpić wyrażeniem "wskazania co dalszego postępowania wynikają wprost z powyższych rozważań i sprowadzają się do wydania decyzji administracyjnej na podstawie art. 9b ust. 4 pkt 2 lub 6 ustawy Karta Nauczyciela".
Przedstawiając swoje stanowisko, organ I instancji argumentował, że powołany przez Sąd we wskazaniach, co do dalszego postępowania przepis art. 9b oraz powołany ust. 5 tego przepisu ustawy Karta Nauczyciela, nie może stanowić podstawy do wydania decyzji, albowiem przywołane normy określają jedynie, elementy jakie winien stanowić akt nadania. W ocenie wnioskodawcy, z uwagi na wiążący z mocy art. 153 ustawy P.p.s.a dla organu prowadzącego szkołę charakter oceny prawnej i wskazań Sądu co do dalszego postępowania, powyższą oczywistą omyłkę należy rektyfikować.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy podnieść, że zgodnie z art. 144 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., sąd jest związany wydanym wyrokiem od chwili jego ogłoszenia, a jeżeli wyrok został wydany na posiedzeniu niejawnym - od podpisania sentencji wyroku. Oznacza to, że od chwili związania sentencja wyroku może ulec zmianie tylko w wypadkach i na zasadach przewidzianych ustawą. Wyjątkiem od tej zasady są instytucje sprostowania, uzupełnienia i wykładni wyroku. Przedmiotem sprostowania wyroku mogą być niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Wykładnia gramatyczna komentowanego przepisu wskazuje, że wszystkie opisane w nim nieprawidłowości muszą mieć charakter oczywisty, tzn. niebudzący wątpliwości, bezsporny, pewny (por. Słownik języka polskiego..., t. 2, s. 440). Oczywistość wadliwości może wynikać z samej natury niedokładności, błędu lub omyłki, jak też z porównania ich z innymi niebudzącymi wątpliwości okolicznościami. Sprostowanie niedokładności może obejmować właściwe oznaczenie stron czy też dokładne wymienienie podmiotów postępowania lub pełnej ich nazwy ( wyr. SN z dnia 18 czerwca 1998 r., II CKN 817/97, OSNC 1999, nr 1, poz. 16). Za niedokładność może być uznane nieprawidłowe oznaczenie imienia strony, choćby było ono zgodne z oznaczeniem podanym w pozwie, jeżeli jest niewątpliwe, że strona która brała udział w procesie nosi w rzeczywistości imię o innym brzmieniu (por. post. SN z dnia 13 stycznia 1964 r., II CR 194/63, OSNCP 1965, nr 2, poz. 27). Jako niedokładność sąd uznał nieuwzględnienie w treści wyroku faktu uczestnictwa w rozprawie prokuratora, która powinna być sprostowana, niezależnie od oceny strony co do działalności prokuratora w sprawie (por. post. NSA z dnia 10 maja 2005 r., II OZ 327/05, niepubl.). Błąd pisarski to widoczne, wbrew zamierzeniom sądu niewłaściwe użycie wyrazu, widocznie mylna pisownia, błąd gramatyczny albo niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów. Przy czym sprostowanie wyroku nie jest ograniczone żadnym terminem. Można go dokonać w każdym czasie, a więc także po uprawomocnieniu się wyroku. Podkreślenia wymaga, że sprostowanie w żadnym wypadku nie może prowadzić do zmiany rozstrzygnięcia, co oznacza, iż nie może być zmienione w drodze sprostowania orzeczenie co do istoty sprawy. Niedopuszczalność sprostowania prowadząca do zmiany rozstrzygnięcia odnosi się zarówno do zmiany pod względem podmiotowym, jak i pod względem przedmiotowym (por. post. SN z dnia 3 marca 1976 r., II CZ 11/76, LEX nr 7806; uch. SN z dnia 26 kwietnia 1995 r., III CZP 43/95, niepubl.; post. SN z dnia 7 lipca 1999 r., III RN 24/99, niepubl.). W przeciwieństwie do błędów w orzekaniu jedynie błędy w samej treści orzeczenia podlegają sprostowaniu. Zgodzić się należy z poglądem, że sprostowaniu mogą ulegać także niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki popełnione w uzasadnieniu wyroku (por. post. SN z dnia 15 kwietnia 1982 r., I PZ 7/82, OSNC 1982, nr 10, poz. 155). Sprostowanie uzasadnienia sąd postanawia na zasadzie jak dla sprostowania wyroku. Dlatego też wniosek w tym przedmiocie wymaga merytorycznego rozpoznania, a w razie jego bezzasadności sąd odmawia sprostowania. Bowiem należy mieć także na uwadze, że w niektórych sytuacjach sprostowanie wyroku musi za sobą pociągać sprostowanie uzasadnienia wyroku, w tym samym zakresie (tak w postanowieniu z dnia 15 lutego 2005 r. NSA, na skutek zażalenia, sprostował w uzasadnieniu postanowienia WSA oczywistą omyłkę w ten sposób, że w miejsce "Wojewódzkiego" wpisał "Wojskowego" i podniósł, że oczywista pomyłka pisarska powinna być sprostowana nie tylko w części orzeczenia, która stanowi jego sentencję, lecz również w uzasadnieniu tego orzeczenia - OZ 1480/04, niepubl.). Nie podlega sprostowaniu mylne ustalenie faktu, chociażby zostało ono spowodowane przeoczeniem ( post. NSA z dnia 12 października 1998 r., II SA/Wr 1082/98, niepubl.).