Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Daria Sachanbińska po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej p o s t a n a w i a: umorzyć postępowanie.
J. B. wniósł w dniu 22 listopada 2006 r. (data nadania przesyłki w placówce pocztowej), do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu za pośrednictwem organu II instancji, skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w O. z dnia [...], nr [...], uchylającą w całości decyzję Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w N., działającego z upoważnienia Burmistrza [...], z dnia [...], nr [...], w sprawie zmiany decyzji własnej z dnia 22 kwietnia 2004 r., nr [...], w części dotyczącej odpłatności za pobyt skarżącego w Domu Pomocy Społecznej w N. i ustalenia, że: 1/ od dnia 1 kwietnia 2006 r. odpłatność wynosi 287,95 zł., tj. 70 % dochodu strony, 2/ kwota odpłatności potrącana będzie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych z renty i przekazywana na konto DPS w N., 3/ dopłata Gminy [...] do kosztów utrzymania strony wynosi 1424,05 zł., 4/ w pozostałej części decyzja pozostaje bez zmian, i umarzającą postępowanie w I instancji. W skardze J. B. zarzucił, że organ odwoławczy nie rozpoznał istoty sprawy a mianowicie tego, że w roku 2006 wzrósł pełny koszt utrzymania mieszkańca Domu Pomocy Społecznej w N. i aktualnie wynosi on 1842,00 zł. W związku z tym, Kierownik Ośrodka Pomocy Społecznej w N. powinien zmienić swoją decyzję w zakresie dopłaty gminy do pełnego kosztu utrzymania mieszkańca domu pomocy społecznej.
W odpowiedzi na skargę z dnia 27 grudnia 2006 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. wniosło o jej oddalenie, wskazując, że zarzuty skarżącego nie wnoszą nic nowego do sprawy i nie mogą mieć wpływu na sposób jej rozstrzygnięcia. Istota sprawy sprowadza się bowiem do uchylenia decyzji organu I instancji i umorzenia postępowania I instancji z tego względu, że organ I instancji nie miał podstaw prawnych do dokonania zmiany decyzji własnej z dnia 22 kwietnia 2004 r. w trybie określonym w art. 106 ust. 5 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) w części dotyczącej ponoszenia odpłatności przez skarżącego.
Ponadto Kolegium wskazało, że organ I instancji wszczął postępowanie w sprawie zmiany decyzji własnej z dnia 22 kwietnia 2004 r. co do wysokości opłaty wnoszonej przez J. B., i prowadził je w stosunku do niego, jako strony postępowania. Stroną tego postępowania nie była natomiast Gmina [...], zatem część decyzji dotycząca obowiązku Gminy [...] ponoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej za osobę skierowaną do domu pomocy społecznej nie była przedmiotem tego postępowania. Zaskarżona decyzja dotyczyła obowiązku strony ponoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej i wysokości tej opłaty, oraz wpływu zmiany sytuacji dochodowej strony na wysokość opłaty i w takim zakresie została rozpatrzona przez organ odwoławczy.
Skarżący w dniu 8 stycznia 2007 r. (data nadania przesyłki w placówce pocztowej), złożył pismo, w którym oświadczył, iż cofa skargę w związku z uregulowaniem przez Ośrodek Pomocy Społecznej w N. zobowiązania wobec Domu Pomocy Społecznej z tytułu dopłaty do pełnego kosztu utrzymania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 60 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej Prawem o postępowaniu, strona skarżąca może cofnąć skargę, a cofnięcie to wiąże sąd. Jednakże sąd uzna cofnięcie skargi za niedopuszczalne, jeżeli zmierza ono do obejścia prawa lub spowodowałoby utrzymanie w mocy aktu lub czynności dotkniętych wadą nieważności. W rozpoznawanej sprawie czynność procesowa skarżącego nie zmierza do obejścia prawa. Na obecnym etapie postępowania nie można również przyjmować, iż zaskarżona decyzja dotknięta jest wadą nieważności. Tym samym nie występują negatywne przesłanki wyłączające możliwość uznania tej czynności za prawnie skuteczną.
W związku z powyższym na mocy art. 60 w związku z art. 161 § 1 pkt 1 Prawa o postępowaniu, stanowiącym, że sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli skarżący skutecznie cofnął skargę, należało postanowić, jak w sentencji.