Zasada ta znajduje zastosowanie również w rozpoznawanej sprawie. Jak wynika z treści skargi wniesionej do Sądu oraz wyjaśnień złożonych w trakcie postępowania sądowego, I. L. i J. L. kwestionują uchwałę Nr [...] Rady Miejskiej w O. z dnia [...] w sprawie załatwienia skargi na działalność Burmistrza [...]. W ocenie Sądu materia regulowaną wskazaną uchwałą, wskazuje jednoznacznie, że uchwała ta została podjęta w trybie tzw. skargi powszechnej, której przedmiotem w myśl art. 227 K.p.a. może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwienie spraw. Do jej rozpoznania właściwa jest, w myśl art. 229 pkt 3 K.p.a., Rada Miejska w O., która zresztą na sesji w dniu [...] podjęła zaskarżoną do sądu administracyjnego uchwałę Nr [...], uznającą skargę na działalność Burmistrza [...] w zakresie nieprawidłowości przy sprzedaży mieszkania przy ulicy [...] w O., za bezzasadną. Rozstrzygnęła tym samym stawiane przez rodzinę L. zarzuty. Zauważyć przy tym należy, iż postępowanie skargowe w rozumieniu przepisów K.p.a jest jednoinstancyjne i nie ma w nim miejsca na środki zaskarżenia. Jeśli jednak obywatel jest niezadowolony ze sposobu załatwienia sprawy przez organ, do którego skargę skierował, może złożyć kolejną, nową skargę na działalność tego właśnie organu. W myśl art. 229 pkt 1 K.p.a., właściwym do rozpoznania skargi dotyczącej zadań lub działalności rady gminy jest wojewoda, a w zakresie spraw finansowych - regionalna izba obrachunkowa.
Uwzględniając powyższe, a także zważywszy na okoliczność, że skarżący nie wskazali decyzji, postanowienia albo innego aktu lub czynności, które organ ten powinien był wydać, a które zgodnie z obowiązującymi przepisami mogłyby być przedmiotem skargi przed sądem administracyjnym, ich skargę należało odrzucić jako niedopuszczalną.
Wobec powyższego, skoro skarga J. i I. L. nie podlega właściwości wojewódzkiego sądu administracyjnego, należało zgodnie z treścią art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a., orzec jak na wstępie.