Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Janowska Sędziowie Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski (spr.) Protokolant St. inspektor sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2020 r. na rozprawie sprawy ze skargi Powiatu Namysłowskiego na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Opolskiego z dnia 28 stycznia 2020 r., nr PN.III.4131.2.4.2020.CW w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie opłat i kosztów za usunięcie i przechowanie pojazdów postanawia odrzucić skargę.
W piśmie z dnia 19 lutego 2020 r. Powiat Namysłowski (zwany dalej również "skarżącym") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Opolskiego z dnia 28 stycznia 2020 r., nr PN.III.4131.2.4.2020.CW stwierdzające nieważność uchwały Nr XIII/106/2019 Rady Powiatu Namysłowskiego z dnia 30 grudnia 2019 r. w sprawie opłat i kosztów za usunięcie i przechowywanie pojazdów w 2020 r.
Pismem z dnia 11 marca 2020 r. wezwano Powiat Namysłowski do uzupełniania braków formalnych skargi w terminie 7 dni poprzez nadesłanie uchwały Rady Powiatu Namysłowskiego, stanowiącej podstawę do wniesienia skargi na zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze oraz wskazanie numeru identyfikacyjnego REGON przypisanego Powiatowi Namysłowskiemu. Wezwanie doręczono w dniu 17 marca 2020 r. (zwrotne potwierdzenie odbioru znajduje się na karcie nr 29 akt sprawy). W dniu 24 marca 2020 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu wpłynęło pismo skarżącego, w którym - powołując się na opisane wyżej wezwanie - wskazał numer identyfikacyjny REGON. Do pisma tego dołączono również potwierdzoną za zgodność z oryginałem kopię uchwały Rady Powiatu Namysłowskiego z dnia 30 grudnia 2020 r., której dotyczyło zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze.
Na rozprawę przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Opolu, mimo prawidłowego wezwania, nie stawiła się żadna ze stron postępowania.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:
Skargę Powiatu Namysłowskiego należało odrzucić.
Sąd administracyjny przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania skargi w pierwszej kolejności bada jej dopuszczalność przez pryzmat przesłanek określonych w art. 58 § 1 pkt 1 - 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325) - zwanej dalej "P.p.s.a.".
W świetle art. 85 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2019 r. poz. 511 z późn. zm.) rozstrzygnięcia organu nadzorczego dotyczące powiatu podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego z powodu niezgodności z prawem w terminie 30 dni od dnia ich doręczenia. Zgodnie z art. 85 ust. 3 powołanej ustawy do złożenia skargi uprawniony jest powiat lub związek powiatów, którego interes prawny, uprawnienie albo kompetencja zostały naruszone. Podstawą do wniesienia skargi jest uchwała organu, który podjął uchwałę lub którego dotyczy rozstrzygnięcie nadzorcze.
W przepisie powyższym nie określono terminu, w którym uchwała ta winna zostać podjęta. Taki też pogląd został przyjęty zarówno w orzecznictwie Sądu Najwyższego (postanowienie SN z dnia 9 kwietnia 1992 r., sygn. akt III ARN 13/92, LEX nr 10908; postanowienie SN z dnia 5 października 1994 r., sygn. akt III ARN 53/94, OSNP/1994/12/186; postanowienie SN z dnia 21 września 1994 r., sygn. akt II ARN 43/94, OSNP/1994/12/185; postanowienie SN z dnia 7 lipca 1994 r., sygn. akt III ARN 42/94, OSNP/1994/9/138), jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego (postanowienie NSA z dnia 30 listopada 2005 r., sygn. akt II OSK 290/05, OSP 2007/1/6; postanowienie NSA z dnia 4 stycznia 2011 r., sygn. akt II OSK 2450/10, CBOSA). W orzecznictwie sądowym ugruntował się pogląd, iż przepis ten powinien być interpretowany w sposób najszerzej uwzględniający prawo organu samorządu terytorialnego do zbadania przez sąd administracyjny legalności rozstrzygnięć nadzorczych. Skarga jednostki samorządu terytorialnego (tu powiatu) na rozstrzygnięcie nadzorcze, wniesiona przed podjęciem uchwały o zaskarżeniu (tzw. uchwały intencyjnej), nie może zostać odrzucona, jeżeli w późniejszym terminie taki akt zostanie uchwalony i przekazany do sądu administracyjnego (postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 1992 r. sygn. akt III ARN 13/92, LEX nr 10908; z dnia 7 lipca 1994 r. sygn. akt III ARN 42/94, OSNP 1994 r. nr 9, poz. 138; z dnia 21 września 1994 r. sygn. akt II ARN 43/94, OSNP 1994 r. nr 12, poz. 185; z dnia 5 października 1994 r. sygn. akt III ARN 53/94, OSNP 1994 r. nr 12, poz. 186 oraz postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2005 r. sygn. akt II OSK 290/05, OSP 2007 r. nr 1, poz. 6; z dnia 6 września 2007 r. sygn. akt I OSK 1158/07, CBOSA.; z dnia 6 marca 2008 r. sygn. akt II GSK 410/07 CBOSA). Prawo do zaskarżenia rozstrzygnięcia nadzorczego winno być interpretowane w sposób najszerzej uwzględniający prawo organu jednostki samorządu terytorialnego do zbadania przez sąd administracyjny legalności rozstrzygnięcia nadzorczego, skoro prawo to wynika wprost z art. 165 ust. 2 Konstytucji RP, w szczególności w aspekcie zapewnienia samodzielności jednostek samorządu terytorialnego wobec organu administracji rządowej, które sprawują nadzór nad samorządem z punktu widzenia legalności.