Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Danuta Rzyminiak-Owczarczak po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 lipca 2016 r. wniosku skarżącej o wstrzymanie wykonania decyzji Starosty P. z dnia [...] 2015 r. nr [...] w sprawie ze skargi L.K. na postanowienie Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania postanawia odmówić wstrzymania wykonania decyzji Starosty Poznańskiego z dnia [...] 2015 r. nr [...] /-/ D. Rzyminiak-Owczarczak
Wojewoda Wielkopolski wyżej opisanym postanowieniem z dnia [...] 2016 r. stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Starosty P. z dnia [...] 2015 r. nr [...] , którą na podstawie art. 124 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami organ ten orzekł o ograniczeniu sposobu korzystania z części nieruchomości, będącej własnością L.K..
W skardze na powyższe postanowienie L. K. zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania ww. decyzji Starosty P. z dnia [...] 2015 r. wskazując, iż mając na względzie sytuację majątkową jej samej oraz jej rodziny, wszystkie istotne dla sprawy okoliczności, jak i wadliwość decyzji organu I instancji, jej wykonanie rodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącej znacznej szkody.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, zważył co następuje;
Przyznanie stronie skarżącej ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi odstępstwo od ogólnej reguły, wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2016, poz. 718, dalej P.p.s.a.), zgodnie z którym wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Przesłanki, jakimi powinien kierować się sąd przy rozstrzyganiu wniosku o wstrzymanie wykonania w sposób wyczerpująco zostały określone w art. 61 § 3 P.p.s.a., w myśl którego są nimi: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przesłanki te należy wiązać z sytuacją, która może powstać, gdy zaskarżony do sądu akt administracyjny zostanie wykonany, a następnie na skutek uwzględnienia skargi akt ten zostanie wzruszony.
W powołanym art. 61 § 3 P.p.s.a. mowa jest nie tylko o możliwości wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności ale także aktów wydanych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach danej sprawy. Oznacza to, że przedmiotem ochrony tymczasowej może być nie tylko zaskarżony akt, lecz także inne akty wydane wcześniej z tym jednak warunkiem, że mieszczą się one "w granicach tej samej sprawy".
W rozpoznawanej sprawie przedmiotem skargi jest postanowienie stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji, a wniosek strony o ochronę tymczasową dotyczy wstrzymania wykonania decyzji organu I instancji, która wydana została w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z części nieruchomości w związku z planowaną realizacją inwestycji celu publicznego. Należy zauważyć, że w art. 134 P.p.s.a. ustawodawca posłużył się zwrotem "w granicach danej sprawy", a w art. 135 P.p.s.a. nakazał stosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych lub podjętych "w granicach sprawy, której dotyczy skarga", z odpowiednim zastrzeżeniem. Naczelny Sąd Administracyjny, w składzie siedmiu sędziów, w uchwale z dnia 27 czerwca 2000 r. (sygn. akt FPS 12/99, ONSA 2001, nr 1, poz. 7), podjętej wprawdzie pod rządem poprzedniej ustawy procesowej, ale zachowującej aktualność także obecnie, stwierdził że zwrot "w granicach danej sprawy" użyty w art. 29 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, dotyczy sprawy w ujęciu materialnym, w związku z czym o postępowaniach prowadzonych w granicach danej sprawy można mówić wówczas, gdy przedmiotem tych postępowań będą sprawy wykazujące tożsamość podmiotową i przedmiotową. Sytuacja taka wystąpi wówczas, gdy akty lub czynności dotyczyć będą tych samych podmiotów, identycznego przedmiotu, stanu faktycznego oraz podstawy prawnej. Zgodnie z takim stanowiskiem decyzja organu I instancji w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości nie stanowi aktu wydanego w granicach sprawy objętej zaskarżonym postanowieniem Wojewody Wielkopolskiego z dnia 09 marca 2016 r. w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania od tej decyzji. Na gruncie niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego strona skarżąca nie mogła wobec powyższego skutecznie domagać się wstrzymania wykonania tej decyzji.
Zauważyć nadto trzeba, iż zgodnie z art. 9 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2015r, poz. 1774, dalej u.g.n.) w sprawach, o których mowa w przepisach działu III, z wyłączeniem art. 97 ust. 3 pkt 1, art. 122, art. 124 ust. 1a, art. 124b ust. 1, art. 126 i art. 132 ust. 1a, wykonanie decyzji następuje po upływie 14 dni od dnia, w którym upłynął bezskutecznie trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi na decyzję do sądu administracyjnego. W przypadku wniesienia skargi do sądu administracyjnego w tych sprawach organ, który wydał decyzję, wstrzymuje z urzędu jej wykonanie, w drodze postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie. Jakkolwiek decyzja Starosty Poznańskiego z dnia [...] 2015 r. nr [...], wydana na podstawie art. 124 ust. 1 u.g.n., należy do spraw, o których mowa w dziale III, jednak przepis art. 9 u.g.n. nie odnosi się do postanowień wydanych w toku postępowań na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego w sprawach objętych przepisami działu III u.g.n. Przepis ten wprost odnosi się do decyzji, nie jest więc możliwe rozszerzenie jego działania także na postanowienia (por. Ewa Bończak-Kucharczyk. Komentarz do art. 9 ustawy o gospodarce nieruchomościami. System Informacji Prawnej LEX 2014).
Z tej też przyczyny Sąd, na podstawie art. 61 § 3 i 5 P.p.s.a., orzekł jak sentencji postanowienia.
/-/ D. Rzyminiak-Owczarczak