Zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Starosty wydaną w oparciu o art. 124b ust. 1 u.g.n. Z powyższego wynika, że ustawodawca wyłączył spod instytucji obligatoryjnego wstrzymania wykonania decyzji, te wydane w oparciu o art. 124b ust. 1 u.g.n. Wyłączenie decyzji wydanej na podstawie art. 124b ust. 1 u.g.n. z zakresu działania art. 9 tejże ustawy, powoduje, że wstrzymanie wykonania takiej decyzji nastąpić może na zasadach ogólnych, w wyniku złożenia wniosku o wstrzymanie ich wykonania do organu odwoławczego lub do sądu administracyjnego. Wyłączenia te należy uznać za wyraz uznania za większe dobro celów, którym służą przepisy wyłączone z działania art. 9 cytowanej ustawy, niż celu, jakiemu służy generalnie regulacja art. 9, czyli ochrony własności (por. komentarz do art. 9 w: Ustawa o gospodarce nieruchomościami. Komentarz. E. Bończak - Kucharczyk, Lex 2013). Wstrzymanie wykonania takich decyzji nastąpić może na zasadach ogólnych, w wyniku złożenia wniosku o wstrzymanie ich wykonania do organu odwoławczego lub do sądu administracyjnego, pod warunkiem złożenia skargi na tę decyzję (postanowienie NSA z 5 lutego 2015 r., I OZ 80/15; tekst orzeczenia dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń i Informacji o Sprawach, na stronie internetowej Naczelnego Sądu Administracyjnego).
Przechodząc do oceny wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji Sąd stwierdza, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie zostały wykazane okoliczności uzasadniające przyznanie Skarżącemu ochrony tymczasowej. W uzasadnieniu wniosku pełnomocnik powołał się zarówno na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody jak i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, ale odstąpił od wykazania, jaką realną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki może wywołać realizowanie decyzji. Ogólnikowy argument, że umiejscowienie ciężkiego sprzętu i dojazd do miejsca prac spowoduje "duże zmiany" w stanie pierwotnym gruntu i roślinności sam w sobie nie wystarcza do wstrzymania wykonania decyzji, bowiem pełnomocnik nie opisał stopnia zmian, które mogą zostać wyrządzone w trakcie realizowania decyzji. Sąd zaznacza, że z akt sprawy wynika, że nieruchomość skarżącego to płaskie pole uprawne (k. 224-232) i podkreśla, że decyzja dotyczy prac remontowo-konserwacyjnych napowietrznej linii elektroenergetycznej co każe wątpić w wyrządzenie dużych zmian w istniejącym stanie gruntu. Nadto decyzja zawiera zezwolenie na zajęcie nieruchomości Skarżącego jedynie w części, przez co wykazanie możliwości wyrządzenia szkody lub trudnych do odwrócenia skutków Skarżącemu powinno być wysoce precyzyjne. Nie zostało wykazane, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje np. zmianę dotychczasowego sposobu korzystania z nieruchomości. Uprawnione jest przyjęcie, że w dalszym ciągu Skarżący może wykorzystywać przedmiotową działkę na cele rolne, w części która nie została udostępniona Inwestorowi.
W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
/-/ I. Paluszyńska