Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Barbara Drzazga po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 lutego 2018 r. wniosku G. K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi G. K. na decyzję Wojewody z dnia [...] grudnia 2017 r. Nr [...] w przedmiocie odszkodowania za grunt przejęty pod drogę; postanawia wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji. /-/ B. Drzazga
Zawartym w skardze z dnia 5 stycznia 2018 r. wnioskiem, skarżąca G. K. zwróciła się o wstrzymanie wykonania zaskarżonej w niniejszej sprawie decyzji Wojewody w przedmiocie odszkodowania za grunty przejęte pod drogę, powołując się na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków.
Po wpłynięciu skargi, Wojewoda postanowieniem z dnia 22 stycznia 2018 r. odmówił wstrzymania zaskarżonej decyzji, bowiem jego zdaniem nie zachodzą przesłanki wymienione w art. 61 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.
Stosownie do treści art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), dalej p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Jak wynika z analizy akt niniejszej sprawy materialnoprawną podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowiły przepisy działu III ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jednolity Dz.U. z 2018 r., poz.121) dalej u.g.n., tj. art. 98 ust. 3, art. 128 ust. 1, art.129 ust. 5, art. 130, art. 132 ust. 1a, 2 i 3 tej ustawy.
Zgodnie zaś z treścią art. 9 u.g.n., jeżeli w sprawach, o których mowa w przepisach działu III tej ustawy, z wyłączeniem art. 97 ust. 3 pkt 1, art. 122, art. 124 ust. 1a, art. 124b ust. 1, art. 126 i art. 132 ust. 1a zostanie wniesiona skarga do sądu administracyjnego, organ który wydał decyzję, wstrzymuje z urzędu jej wykonanie postanowieniem, na które nie przysługuje zażalenie.
.
Z przepisu tego wynika bezwzględnie obowiązująca norma prawna, na mocy której wniesienie skargi do sądu administracyjnego powoduje skutek w postaci udzielenia ochrony tymczasowej w stosunku do obowiązku nałożonego w decyzji. Innymi słowy, wolą ustawodawcy było rozciągnięcie ochrony tymczasowej z mocy prawa w wypadku wniesienia skargi na decyzje administracyjne, o których mowa w art. 9, niezależnie od podmiotów uczestniczących w postępowaniu administracyjnym ani też spełnienia przesłanek, o których stanowi art. 61 § 3 p.p.s.a. W tym znaczeniu art. 9 ustawy o gospodarce nieruchomościami należy traktować jako uregulowanie szczególne względem przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej na zasadzie art. 61 § 3 p.p.s.a. Wobec powyższego sama treść decyzji, w powiązaniu z art. 9 u.g.n., stanowi podstawę do udzielenia ochrony tymczasowej w kategoriach spraw określonych w tym przepisie. Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela wobec tego pogląd, zgodnie z którym w sytuacji gdy organ nie wykonał obowiązku nałożonego przez art. 9 u.g.n., to niezależnie od argumentacji powołanej we wniosku o wstrzymanie wykonania, czy też jej braku, uzasadnione jest wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji przez sąd administracyjny (postanowienia NSA z dnia: 20 listopada 2015 r., sygn. akt I OSK 3024/15, 14 listopada 2013 r. sygn. akt I OZ 1041/13, 14 maja 2015 r. sygn. akt I OSK 1193/15, CBOSA). Za przyjęciem tego poglądu przemawia ponadto konstytucyjna zasada zaufania do organów państwa oraz podejmowanych przez nie rozstrzygnięć. Skoro bowiem w art. 9 u.g.n. zostało wyraźnie przesądzone wstrzymanie wykonania decyzji na wypadek wniesienia skargi do sądu administracyjnego, to niezrozumiałe byłoby pozbawienie sądu udzielenia tej ochrony na wyraźny wniosek strony, która także nie powinna ponosić negatywnych konsekwencji braku realizacji przepisów prawa przez organ administracji publicznej.
W wypadku zatem niewydania przez organ deklaratoryjnego w swojej treści postanowienia, o którym stanowi wskazany art. 9 in fine u.g.n., kompetencja w tym zakresie przysługuje sądowi rozpoznającemu daną sprawę. Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd uznał, że w sprawie konieczne stało się wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i orzekł, na mocy art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., jak w sentencji.
/-/ B. Drzazga