Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu Wydział II w następującym składzie: Przewodniczący: sędzia WSA Maria Kwiecińska po rozpoznaniu w dniu 03 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym spraw ze skargi R. K., L. C., S. K. na decyzję Wojewody z dnia (...) Nr (...) w przedmiocie wymeldowania postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji /-/ M. Kwiecińska
W skardze na powołaną powyżej decyzję Wojewody Wielkopolskiego, utrzymującą w mocy decyzję Prezydenta Miasta P. o wymeldowaniu R. K., L. K. oraz S. K. z pobytu stałego w lokalu przy ul. (...) w P. zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżący uzasadnili swój wniosek tym, że wykonanie zaskarżonej decyzji będzie skutkowało niebezpieczeństwem spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, w tym szereg czynności prawnych związanych z określeniem ich nowego miejsca zameldowania, którego na obecny czas nie posiadają.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 61 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r., poz. 270 ze zm.), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności, jednakże po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z przywołanego przepisu jednoznacznie wynika, że podstawą do wstrzymania wykonania decyzji są wskazane przez ustawodawcę okoliczności. Wstrzymanie wykonania decyzji ma charakter wyjątkowy, a obowiązek wykazania, że zachodzą przesłanki wstrzymania zaskarżonej decyzji obciąża stronę. Strona powinna przedstawić konkretne zdarzenia i okoliczności, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków.
W przedmiotowej sprawie skarżący wnoszą o wstrzymanie wykonania decyzji o wymeldowaniu ich z miejsca pobytu stałego. Należy jednak zwrócić uwagę, że celem decyzji o wymeldowaniu jest doprowadzenie do zgodności faktycznego miejsca pobytu osoby z miejscem rejestracji, ma więc ona charakter ewidencyjny i służy jedynie aktualizacji i doprowadzenia do zgodności pomiędzy miejscem zamieszkania a miejscem zameldowania. Decyzja ta nie powoduje powstania ani utraty jakichkolwiek praw, tym samym nie może spowodować negatywnych skutków powołanych we wniosku o wstrzymanie jej wykonania (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 07 sierpnia 2013 r., sygn. akt II OZ 646/13, Baza NSA; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 02 października 2012 r., sygn. akt II OSK 2283/12, Baza NSA). Innymi słowy zaskarżona decyzja nie powoduje, aby skarżący nie mogli przebywać w lokalu, z którego zostali wymeldowani, gdyż potwierdza ona jedynie, że stałe miejsce pobytu osoby, niezależnie od przyczyn zmiany tego miejsca, jest inne niż dotychczas. Stąd też, w ocenie Sądu podnoszone przez skarżących argumenty dotyczące konieczności określenia nowego miejsca zameldowania nie wyczerpują przesłanki wyrządzenia znacznej szkody.
Dodatkowo podkreślić należy, że zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993 ze zm.) zameldowanie jest wyłącznie aktem rejestracji danych o miejscu pobytu oznaczonej osoby. W uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r. (sygn. akt K 20/01, OTK-A 2002, Nr 3, poz. 34) podniesiono, że zameldowanie jest jedynie formą realizacji obowiązku meldunkowego przez zgłoszenie wymaganych danych właściwemu organowi. Oznacza to, że organ meldunkowy nie rejestruje uprawnień do lokalu osób występujących o zameldowanie, lecz gromadzi informacje w zakresie danych o miejscu pobytu, tak więc bada również wymeldowanie (por. art. 15 ust. 1 cyt. ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych), które jest wyłącznie aktem rejestracji danych dotyczących pobytu określonej osoby, o ustaniu jej pobytu w dotychczasowym miejscu (tj. o jego opuszczeniu).
Mając na względzie powyższe argumenty, Wojewódzkie Sąd Administracyjny w Poznaniu, na podstawie art. 61 § 3 w zw. z art. 61 § 5 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.
/-/ M. Kwiecińska