Sprawa ze skargi na decyzję Wojewody [...] w przedmiocie zgody na realizację inwestycji drogowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Krystyna Józefczyk Sędziowie NSA Maria Piórkowska WSA Robert Sawuła /spr./ Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 3 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi A. Ł., J. Ł. I M. G. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie zgody na realizację inwestycji drogowej - postanawia - skargę M. G. odrzucić.

Uzasadnienie

Przedmiotem wspólnej skargi A. Ł., J. Ł. i M. G. jest decyzja Wojewody [...] z [...].08.2011 r., nr [...] utrzymująca w mocy decyzję Starosty [...] z [...].04.2011 r., nr [...] zezwalającą na realizację inwestycji drogowej.

Zarządzeniami z 18.10.2011 r. wezwano A. Ł. i J. Ł. oraz M. G. do uzupełnienia braku formalnego skargi przez nadesłanie 80 egzemplarzy jej odpisów pouczając skarżących, że wykonanie tego obowiązku przez któregokolwiek z nich będzie miało skutek wobec pozostałych. Zarządzeniami z 20.10.2011 r. wezwano ponadto A. i J. Ł. do solidarnego uzupełniania braku fiskalnego skargi przez uiszczenie wpisu od skargi w kwocie 500 zł. Odrębne wezwanie tej treści skierowano również do M. G. Wymienione pisma sądowe zawierały pouczenie o konieczności wykonania określonych w nich obowiązków w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi.

Doręczenia wezwań A. i J. Ł. dokonano w dniu 3.11.2011 r. (dowód: k. 44, 45), natomiast M. G. w dniu 4.11.2011 r. (dowód: k. 72). W przepisanym terminie A. i J. Ł. nadesłali wymaganą liczbę odpisów skargi oraz wystąpili z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy, które przyznano im w zakresie kosztów sądowych w pełnej wysokości postanowieniem z 22.11.2011 r. (k. 73). M. G. w przepisanym terminie wpisu nie uiścił, nie wnioskował również o przyznanie prawa pomocy.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga M. G. podlega odrzuceniu.

Jako kwalifikowane pismo w postępowaniu sądowym skarga powinna spełniać wymogi określone przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. Poz. 270 z 2012 r.; dalej "P.p.s.a."), w tym zostać opłacona. Jeżeli pismo podlegające opłacie sądowej nie zostało należycie opłacone przewodniczący wzywa obowiązanego, aby należną opłatę uiścił w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem odrzucenia skargi, ponieważ wobec braku opłaty sądowej Sąd nie podejmie żadnej czynności (art. 220 § 1 i § 3 p.p.s.a.). Pismem takim jest m.in. skarga, jako pismo wszczynające postępowanie, w rozumieniu art. 230 § 1 i § 2 p.p.s.a., a zobowiązanym do uiszczenia wpisu ten, kto je wnosi do sądu.

Zgodnie z art. 51 w zw. z art. 57 § 2 P.p.s.a. kilku uprawnionych do wniesienia skargi może w jednej sprawie występować w roli skarżących, jeżeli ich skargi dotyczą tej samej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności albo bezczynności organu lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Skargi takie mogą być wniesione w jednym piśmie. W kwestii wpisu sądowego od tak wniesionej skargi należy mieć na względzie treść przepisu art. 241 § 2 P.p.s.a. z którego wynika, że pismo wnoszone przez kilka osób, których uprawnienia lub obowiązki związane z przedmiotem zaskarżenia są wspólne, podlega jednej opłacie. W przeciwnym razie każda z tych osób uiszcza opłatę oddzielnie stosownie do swojego uprawnienia lub obowiązku.

Powyższe uregulowania prawne, uprawniające A. Ł., J. Ł. i M. G. do wniesienia wspólnej skargi, wymagały od skarżących uiszczenia odrębnych wpisów. Małżonkowie A. i J. Ł., jako współwłaściciele nieruchomości objętej przedmiotową inwestycją spełnili warunek z art. 214 § 2 zd. 1 P.p.s.a., ponieważ ich prawa własnościowe są wspólne. Natomiast M. G. zobowiązany był do uiszczenia odrębnego wpisu, zgodnie z art. 214 § 2 zd. 2 P.p.s.a., ponieważ zaskarżona decyzja nie dotyczy praw, które byłoby wspólne dla niego oraz A. i J. Ł. Skoro pomimo doręczenia mu wezwania zawierającego prawidłowe pouczenie nie wypełnił tego obowiązku z przepisanym terminie jego skargę należało odrzucić, o czym na podstawie art. 220 § 1 i § 3 P.p.s.a. orzeczono w sentencji postanowienia.

Strona 1/1