Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Śliwa po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2019 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D. D. na orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji w [...] z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary nagany - postanawia - odrzucić skargę.
D. D. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie orzeczenie Komendanta Powiatowego Policji w [...] z dnia [...] listopada 2017 r. nr [...] o wymierzeniu kary nagany w związku z popełnionym przewinieniem dyscyplinarnym.
Zakres przedmiotowy kontroli sądu administracyjnego określa art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.". W paragrafie trzecim tego przepisu prawodawca postanowił, że sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach. Przepisem takim jest np. art. 138 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2016 r., poz. 1782 ze zm.), który stanowi, że od orzeczenia oraz postanowienia kończącego postępowanie dyscyplinarne policjantowi przysługuje prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego.
Należy jeszcze w tym miejscu powołać brzmienie art. 1 P.p.s.a., zgodnie z którym, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi normuje postępowanie sądowe w sprawach z zakresu kontroli działalności administracji publicznej oraz w innych sprawach, do których jego przepisy stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy sądowoadministracyjne).
Powyższe oznacza, że jeśli przepis szczególny przewiduje drogę sądowoadministracyjną, to odbywa się to wedle reguł przewidzianych w powołanym akcie tj. ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W świetle więc art. 52 tego aktu, skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Z kolei, zgodnie z art. 52 § 2 P.p.s.a., przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie.
W świetle unormowań ustawy o Policji, postępowanie dyscyplinarne jest dwuinstancyjne, a od orzeczenia wydanego w pierwszej instancji obwinionemu przysługuje odwołanie w terminie 7 dni od dnia doręczenia orzeczenia (art. 135k ust. 1). Odwołanie takie składa się do wyższego przełożonego dyscyplinarnego za pośrednictwem przełożonego, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji (art. 135k ust. 2).
Biorąc więc pod uwagę, że od orzeczenia Komendanta Powiatowego Policji w [...] z dnia [...] listopada 2017 r. przysługiwało skarżącemu prawo do złożenia odwołania, to dopiero od orzeczenia zapadłego w drugiej instancji mógł on złożyć skargę do tut. Sądu. Skoro więc wymieniony nie wniósł przedmiotowego środka zaskarżenia, to tym samym nie wyczerpał on środków zaskarżenia w rozumieniu art. 52 § 2 P.p.s.a. To z kolei powoduje, że jego skarga na wymienione orzeczenie jest niedopuszczalna i jako taka podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6, § 3 P.p.s.a. w zw. z art. 52 § 1 P.p.s.a.