z uwagi na dużą i niemożliwą do przewidzenia - względem pierwotnie zakładanych - liczbę spraw sądowych nie mogłoby ono podołać ciężarom ich prowadzenia;
w analizowanym przypadku Stowarzyszenie nie wykazało kosztów związanych z wszczęciem lub uczestnictwem w jakiejkolwiek sprawie, co oznacza, że niejako z "góry" zakładało, że nie będzie ich wogóle ponosić lub będzie ubiegać się o zwolnienie od nich.
W tej sytuacji należy stwierdzić, że członkowie Stowarzyszenia planując rzeczywistą i kompleksową realizację jego celów, od samego początku działalności powinni mieć na uwadze zapewnienie adekwatnych do tego źródeł finansowania w postaci odpowiedniej wysokości składek członkowskich, które w odniesieniu do formy prawnej Stowarzyszenia "[...]" jako stowarzyszenia zwykłego, stanowią jedyne dopuszczalne źródło jego finansowania (art. 42 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach, Dz. U. z 2001 r., Nr 79 poz. 855 ze zm.). Jeżeli świadomie rezygnują z oskładkowania w wysokości odpowiedniej do zamierzonej działalności (lub przy utrzymaniu niskiej składki z pozyskania odpowiedniej liczby członków), przyznanie Stowarzyszeniu prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych oznaczałoby nieuzasadnione przerzucanie na Skarb Państwa faktycznych koszów jego bieżącego funkcjonowania i działalności, a tym samym uprzywilejowane traktowanie względem innych podmiotów.
Odzwierciedla to postanowienie WSA w Warszawie z dnia 9 kwietnia 2008 r.
IV SA/Wa 259/08, wg którego przerzucanie ciężaru funkcjonowania stowarzyszenia na Państwo, chociażby w ten sposób, aby uzyskać zwolnienie od kosztów sądowych rodzi ten skutek, że faktycznie działalność stowarzyszenia staje się finansowana ze środków publicznych, a to prowadzi do zaprzeczenia zasady, że stowarzyszenie prowadzi działalność na bazie własnego majątku .
Zgodnie z postanowieniem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 maja 2011 r. I OZ 322/11, Konstytucja RP przewiduje prawo obywateli do zrzeszania się m.in. w stowarzyszenia, nie gwarantuje jednak wszystkim stowarzyszeniom prawa do finansowania ich działalności przez Państwo, gdyż założeniem instytucji prawa pomocy jest przyznanie pomocy finansowej ze strony Państwa podmiotom, które z powodów od siebie niezależnych nie mogą zgromadzić środków koniecznych do prowadzenia postępowania sądowego, a nie podmiotom które dobrowolnie zaniechały pozyskiwania tych środków. Fakt, że stowarzyszenie jest organizacją nie przynoszącą dochodu (...) nie oznacza, że jest zwolnione od zapewnienia środków na prowadzenie działalności statutowej, w zakres której wchodzą również sprawy sądowe, wymagające co do zasady uiszczania opłat i czynienia wydatków.
W związku z powyższym, na podstawie art. 246 § 2 pkt 2 w/z z art. 245 § 3 i art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.