Dnia 21 grudnia 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Maciej Kobak po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2016 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku TK i JK o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Wojewody [.] z dnia [.] sierpnia 2016 roku, nr [.] w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia decyzji - postanawia - odrzucić wniosek o przywrócenie terminu.
W dniu 24 listopada 2016 roku do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wpłynęło przekazane przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Warszawie pismo TK i JK, w którym domagają się przywrócenia terminu do wniesienia skargi na decyzję Wojewody [.] nr [.]. Uzasadniając wniosek skarżący wskazali, że podaniami z dnia 4 i 5 sierpnia 2016 roku zwrócili się do organu z informacją, iż w okresie dwóch tygodni nie będą przebywać pod swoim adresem.
Wniosek skarżących jest niedopuszczalny i jako taki podlega odrzuceniu na podstawie art. 88 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2016 r. poz. 718 ze zm.; powoływanej dalej jako P.p.s.a.). O niedopuszczalności wniosku przesądza okoliczność, iż skarżący w ustawowym terminie wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skargę na decyzję Wojewody [.] z dnia [.] sierpnia 2016 roku, nr [.]. Jak wynika z akt sprawy po wydaniu decyzji z dnia [.] sierpnia 2016 roku przez Wojewodę [.], skarżący TK, w dniu 4 sierpnia 2016 roku zapoznał się z aktami sprawy, również poprzez umożliwienie sporządzenia ich fotokopii. Jeszcze tego samego dnia skarżący złożył pismo, w którym wniósł o przesłanie rozstrzygnięcia po 20 sierpnia 2016 roku, z uwagi na dwutygodniowy wyjazd urlopowy. Pismo o analogicznej treści, w dniu 5 sierpnia 2016 roku nadała skarżąca JK. Wojewoda [.], decyzje z dnia [.] sierpnia 2016 roku wysłał na adres skarżących zalegający w aktach sprawy. Decyzja została im doręczona w dniu 19 sierpnia 2016 roku, w trybie art. 44 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2016r. poz. 23 ze zm.); pierwsze awizo nastąpiło w dniu 5 sierpnia 2016 roku, drugie w dniu 16 sierpnia 2016 roku. W dniu 15 września 2016 roku skarżący JK i TK zaskarżyli decyzję Wojewody [.] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. Należy zatem przyjąć, że skarga została przez nich wniesiona z zachowaniem trzydziestodniowego terminu, o jakim mowa w art. 53 § 1 P.p.s.a. Skarga była wprawdzie obarczona brakami formalnymi, jednakże sąd wezwał skarżących do ich uzupełnienia, wezwanie zostało przez skarżących odebrane, ale nie uczyniono mu zadość, gdyż skarżący stwierdzili - pismem z dnia 8 listopada 2016 roku - że decyzji im nie doręczono, a zatem wnoszenie skargi byłoby przedwczesne.
Oceniając przytoczone fakty sąd stwierdza, że skarga została przez skarżących wniesiona w terminie. Kwestionowanie prawidłowości doręczenia decyzji skarżącym, wobec jednoczesnego, terminowego zaskarżenia jej do tutejszego sądu pozostaje bez znaczenia w sprawie. Niezależnie od tej konkluzji sąd wywodzi, iż doręczenie skarżącym decyzji w trybie art. 44 Kpa było prawidłowe. Stosownie do treści art. 41 § 1 Kpa, skarżący powinni powiadomić organ o zmianie adresu. Skarżący nie wskazali organowi nowego adresu, a podali jedynie, że z uwagi na urlop nie będzie ich pod aktualnym adresem. Skarżący mieli przy tym świadomość, że decyzja została już wydana, albowiem TK przeglądał akta w dniu 4 sierpnia 2016 roku, a więc dwa dni po wydaniu decyzji. Sąd, wobec tak skonfigurowanego stanu faktycznego nie znajduje żadnych podstaw do kwestionowania prawidłowości doręczenia skarżącym decyzji z dnia 2 sierpnia 2016 roku oraz terminowości jej zaskarżenia do sądu. Stosownie do treści art. 86 § 1 P.p.s.a. przywrócenia terminu można domagać się do dokonania wyłącznie takiej czynności, dla której termin na jej podjęcie został uchybiony. Ponieważ skarżący w terminie zaskarżyli decyzję Wojewody [.] z dnia [.] sierpnia 2016 roku, przeto ich wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi jest niedopuszczalny i jako taki podlega odrzuceniu na podstawie art. 88 P.p.s.a.