St. Referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie Piotr Godlewski po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A. T. o zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie z jej skargi na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] grudnia 2014 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia postanawia przyznać wnioskodawczyni prawo pomocy obejmujące zwolnienie od związanych z udziałem w sprawie kosztów sądowych.
A. T. w terminie do uiszczenia wpisu w kwocie 100 zł od wniesionej skargi, wnioskiem o przyznanie prawa pomocy złożonym na obowiązującym formularzu PPF zwróciła sie o zwolnienie od kosztów sądowych.
Wskazała, że jest osobą samotnie gospodarującą, nie posiadającą żadnego wartościowego majątku, utrzymującą się jedynie z emerytury w wysokości 823 zł, a przy comiesięcznych opłatach wynoszących ok. 500 zł nie stać jej na taki wydatek.
Rozpoznając złożony wniosek stwierdzono, co następuje:
Zwolnienie od kosztów sądowych wchodzi w zakres częściowego prawa pomocy, którego przyznanie w przypadku osoby fizycznej uzależnione jest od wykazania przez wnioskodawcę braku możliwości poniesienia pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny - art. 245 § 3 w/z z art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).
O przyznaniu prawa pomocy w powyższym zakresie decyduje więc ocena możliwości finansowych osoby wnioskującej, dokonywana z uwzględnieniem jej sytuacji majątkowej, dochodów i wydatków (także w odniesieniu do osób, z którymi prowadzi wspólne gospodarstwo domowe, jeżeli takie są).
Przyjmując - zgodnie z zawartym w formularzu PPF oświadczeniem - prowadzenie przez A. T. 1-osobowego gospodarstwa domowego oraz mając na uwadze wysokość deklarowanych przez nią miesięcznych dochodów, należy stwierdzić brak możliwości poniesienia przez nią związanych z udziałem w sprawie kosztów sądowych lub chociażby partycypowania w nich. Mimo że obiektywnie nie są one wysokie a warunkujący rozpoznanie skargi wpis jest najniższy z przewidzianych stosownymi przepisami, przy wskazanym poziomie obciążeń związanych z ponoszonymi opłatami, nie jest możliwe ich opłacenie przez skarżącą bez uszczerbku w koniecznym utrzymaniu (oznacza to, że na zakup żywności i inne niezbędne wydatki pozostaje jej kwota ok. 320 zł miesięcznie). Wydatki te, zwłaszcza opłaty, nie zostały co prawda oznaczone kwotowo, niemniej przy wykazanym poziomie dochodów w odniesieniu do jednej osoby, w świetle zasad doświadczenia życiowego, brak jest uzasadnionych podstaw do ich kwestionowania. Wnioskodawczyni nie posiada też żadnych wartościowych składników majątkowych, przy pomocy których mogłaby się z tego obowiązku wywiązać, a brak jest uzasadnionych przesłanek mogących świadczyć o tym, że w najbliższym czasie jej możliwości płatnicze mogą ulec poprawie w stopniu, który uzasadniałby np. przyznanie jej częściowego zwolnienia od kosztów sądowych. W kontekście powyższego nie bez znaczenia pozostaje także wynikająca z akt administracyjnych sprawy okoliczność toczącego się względem skarżącej postępowania egzekucyjnego na kwotę 10 tys. zł z należnościami ubocznymi.
Uznając w przedstawionej sytuacji wniosek A. T. za uzasadniony w całości, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 w związku z art. 245 § 3 i art. 258 § 2 pkt 7 powołanej ustawy orzeczono jak w sentencji postanowienia.