23 kwietnia 2012 r. POSTANOWIENIE Referendarza sądowego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie Referendarz sądowy Paweł Zaborniak po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2012 r., na posiedzeniu niejawnym wniosku M. C. o zwolnienie od całości kosztów sądowych, w sprawie ze skargi wyżej wymienionej, na uchwałę Rady Miejskiej [...] z dnia [...] grudnia 2011 r., nr [...], wydaną w przedmiocie wygaszenia mandatu radnego, - postanawia - zwolnić skarżącą od kosztów sądowych w całości.
M. C. w terminie na uiszczenie wpisu sądowego, zwróciła się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie (dalej WSA) o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych (zwolnienie od opłat i wydatków sądowych). Wniosek ten złożono do sprawy o sygn. akt II SA/Rz 281/12, dotyczącej skargi wyżej wymienionej na uchwałę Rady Miejskiej [...] wydaną w przedmiocie wygaszenia mandatu radnego. Sprawa zainicjowana przez skarżącą nie została zakończona przed WSA. Wniesienie skargi sądowo - administracyjnej na uchwałę Rady Gminy wiąże się z obowiązkiem uiszczenia przez stronę wpisu sądowego w kwocie 300 zł.
Sytuacja majątkowa strony została dokładnie przedstawiona w treści urzędowego formularza PPF nadesłanego do WSA. Według zawartego tam oświadczenia skarżąca pozostaje bez pracy, a ze względu na wiek nie ma większych szans na jej znalezienie w powiecie, w którym zamieszkuje. Dolegliwości zdrowotne uniemożliwiają podjęcie pracy fizycznej. Strona posiada stopień niepełnosprawności nieuprawniający do uzyskania renty inwalidzkiej. Strona jest właścicielką domu o pow. 300 m². Ten dom jest wykończony tylko częściowo. Posiada mieszkanie o pow. 34 m² oraz nieruchomość rolną o pow. 0,5 ha. Jedyny dochód jak otrzymuje to czynsz za wynajem lokalu handlowego w kwocie 1’000 zł miesięcznie.
Stwierdzono, co następuje:
Wniosek strony skarżącej dotyczy wyłącznie zwolnienia od kosztów sądowych. Ze względu na tak zakreślone granice żądania, strona powinna udowodnić, że poniesienie kosztów sądowych w postaci opłat sądowych i wydatków sądowych, spowoduje znaczne obniżenie warunków egzystencji. Według treści art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 152, poz. 1270 z późn. zm., zwana dalej P.p.s.a.), przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym jest możliwe, jeżeli strona wykaże, że nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku na poziomie utrzymania koniecznego.
W aktualnej sytuacji procesowej, w jakiej znajduje się wnioskująca, koszty sądowe obejmują wpis sądowy w wysokości 300 zł. Na kolejnych etapach rozpoznawania sprawy przed WSA, koszty finansowe będą wiązać się z wniesieniem środków odwoławczych, opłatą kancelaryjną oraz wynagrodzeniem adwokackim lub radcowskim.
Opisana we wniosku PPF sytuacja majątkowa i rodzinna strony skarżącej, udowodnia brak realnych możliwości pokrycia wiążących się z procesem kosztów sądowych. Wnioskodawczyni jest osobą samotną, która uzyskuje dochód wyłącznie na podstawie najmu lokalu. Skarżąca nie posiada zasobów majątkowych dających szanse na uiszczenie pełnej kwoty wpisu sądowego jak i pozostałych ciężarów finansowych (opłat i wydatków sądowych) prowadzonej sprawy. Trudno też oczekiwać, że strona będzie w nieodległej przyszłości zarobkować ze względu na poziom bezrobocia w jej lokalnym środowisku (25 % w powiecie [...]). Znikoma jak na obecny poziom cen i opłat za dobra i usługi podstawowe wysokość miesięcznego dochodu uprawnia twierdzenie, że M. C. nie dysponuje choćby minimalną zdolnością zaoszczędzenia środków pieniężnych. Ponieważ o kontynuowaniu postępowania sądowego nie mogą decydować wyłącznie posiadane przez stronę zasoby dochodowe i majątkowe, skarżącą M. C. należy zwolnić od kosztów sądowych w całości. Przeciwne orzeczenie spowodowałoby naruszenie chronionego przez prawo minimum koniecznego utrzymania osoby fizycznej. W analogiczny sposób oceniano zdolność skarżącej do ponoszenia kosztów sądowych w sprawie o sygn. akt II SA/Rz 291/12 (postanowienie z dnia 22 lutego 2012 r., sygn. akt II SA/Rz 291/12).
Z przedstawionych powodów orzeczono o przyznaniu skarżącej prawa pomocy poprzez zastosowanie art. 246 § 1 pkt 2 i art. 258 § 2 pkt 7 P.p.s.a.