Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w osobie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Lechowska po rozpoznaniu w dniu 5 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G. W. i Rady Miasta na zarządzenie zastępcze Wojewody z dnia [...] marca 2008 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia mandatu radnego - p o s t a n a w i a - odrzucić skargę G. W.
II SA/Rz 311/08
U z a s a d n i e n i e
Zarządzeniem zastępczym z dnia [...] marca 2008 r., nr [...] Wojewoda stwierdził wygaśnięcie mandatu radnego Rady Miejskiej G. W., na podstawie art. 190 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 16 lipca 1998 r. ordynacja wyborcza do rad gmin, rad powiatów i sejmików województw (Dz. U. z 2003 r. Nr 159, poz. 1547 ze zm.).
W uzasadnieniu organ wskazał, że radny naruszył ustawowy zakaz wynikający z art. 24 f ust. 1 ustawy z dnia z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) tj. łączenia mandatu radnego z zarządzaniem działalnością gospodarczą wspólnie z innymi osobami z wykorzystaniem mienia jednostki samorządu terytorialnego, w której został wybrany. Jednocześnie Wojewoda wskazał, że jego rozstrzygnięcie zostało wydane po wcześniejszym bezskutecznym wezwaniu Rady Miasta o podjęciu uchwały zgodnie z wymienionymi wyżej przepisami.
Zarządzenie to wraz z pouczeniem o prawie jego zaskarżenia do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie w terminie 30 dni od dnia jego otrzymania, zostało doręczone skarżącemu w dniu 17 marca 2008 r. (dowód - zwrotne potwierdzenie jego odbioru zalegające w aktach administracyjnych sprawy).
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie na wymienione wyżej zarządzenie zastępcze złożył bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie G. W. w dniu 14 kwietnia 2008 r., (data nadania w Urzędzie Pocztowym w Ł.). Została ona następnie przekazana w dniu 17 kwietnia 2008 r. przez Sąd do Wojewody.
W odpowiedzi na skargę Wojewoda złożył wniosek o odrzucenie skargi G. W. - z uwagi na uchybienie 30 dniowego terminu do jej złożenia.
Mając powyższe na uwadze Sąd zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że legitymacja radnego do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na zarządzenie zastępcze Wojewody stwierdzające wygaśnięcie jego mandatu - została określona w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 lipca 2007 r., sygn. akt P.19/2004 Lex Polonica nr 1501943, OTK ZU 2007/7A poz. 78.
Zgodnie z art. 53 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej P.p.s.a. skargę do sądu wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie. Stosownie zaś do art. 54 § 1 P.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi. W przypadku wniesienia skargi bezpośrednio do sądu administracyjnego, sąd ten powinien ją przekazać właściwemu organowi administracji publicznej. W takiej sytuacji dla oceny dochowania terminu do wniesienia skargi decydująca jest data jej nadania przez sąd w urzędzie pocztowym na adres właściwego organu (por. postanowienie WSA w Warszawie z dnia 22 maja 2006 r. sygn. akt III SA/Wa 1413/2006, Lex Polonica nr 1295358, podobnie wyrok WSA w Białymstoku z roku 2006 r. o sygn. akt II SA/Bk 715/2006, Lex Polonica nr 1341153).
Z akt sprawy wynika, że skarga złożona przez skarżącego bezpośrednio do WSA w Rzeszowie, została przesłana przez sąd do Wojewody w dniu 17 kwietnia 2008 r. /data stempla pocztowego/, a więc z uchybieniem terminu przewidzianego w art. 53 § 1 P.p.s.a. Termin 30 dniowy do wniesienia skargi upłynął bowiem dla skarżącego z dniem 16 kwietnia 2008 r. Jednocześnie należy stwierdzić, że skarżący nie złożył wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia skargi.
Zgodnie zaś z art. 58 § 1 pkt 2 P.p.s.a. skarga wniesiona po upływie terminu do jej wniesienia podlega odrzuceniu. Sąd odrzuca skargę postanowieniem, co może nastąpić na posiedzeniu niejawnym (§ 3 tego artykułu).
Z uwagi na powyższe, na podstawie powołanych przepisów należało orzec jak w sentencji postanowienia.