Dnia 23 kwietnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Partyka po rozpoznaniu w dniu 23 kwietnia 2012 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi R. D. na postanowienie Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2011 r., nr [...] w przedmiocie egzekucji obowiązku o charakterze niepieniężnym - postanawia- odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] lipca 2011 roku nr [...] Wojewoda [...] utrzymał w mocy postanowienie Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] czerwca 2011 r., nr [...] o wezwaniu skarżącego do wykonania obowiązku wskazanego w tytule wykonawczym z zagrożeniem zastosowania przymusu bezpośredniego.
R. D. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego ( dalej WSA ) w Rzeszowie skargę na w/w postanowienie. W skardze został zawarty wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia. W treści uzasadnienia wskazano, że egzekucja na terenie nieruchomości skarżącego oraz przystąpienie do planowanych prac stanowi ryzyko dla życia i zdrowia oraz zagrożenie dla bezpieczeństwa powszechnego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz. U. poz. 270 z 2012 r. t.j., określanej dalej jako P.p.s.a.), sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności w całości lub w części, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Instytucja wstrzymania zaskarżonego aktu jest więc instytucją wyjątkową i ma na celu przejściowe zabezpieczenie interesów skarżącego.
Podkreślić należy, że ochrona przewidziana w art. 61 § 3 P.p.s.a ma zastosowanie tylko i wyłącznie w stosunku do postanowienia, które nadaje się do wykonania. Także w sytuacji gdy postępowanie egzekucyjne zostało zakończone, bezprzedmiotowym jest wydawanie postanowienia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu. Skoro bowiem postanowienie Sądu ma uchronić stronę przed skutkami wykonania postanowienia, to jego wykonanie niweczy cel zastosowania instytucji z art. 61 § 3 P.p.s.a. (zob. postanowienie NSA z 28.09.2010r., sygn. akt I OZ 681/10 niepubl.)
Taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. Po pierwsze zaskarżone postanowienie nie nadaje się do wykonania bo jego przedmiotem jest wezwanie do wykonania obowiązku wskazanego w tytule wykonawczym z zagrożeniem zastosowania przymusu bezpośredniego. Ponadto z akt administracyjnych wynika, że postępowanie egzekucyjne zostało zakończone. Wskazuje na to treść tytułu wykonawczego, w którym datę zakończenia egzekucji oznaczono na dzień 8 czerwca 2011 r. W związku z powyższym wstrzymanie wykonania postanowienia o wezwaniu do wykonania tytułu wykonawczego jest bezprzedmiotowe.
Zgodnie z art. 61 § 3 P.p.s.a. Sąd może uwzględnić wniosek strony, gdy zachodzi co najmniej jedna z przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku konkretnych okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, że strona nie uprawdopodobniła istnienia okoliczności, które uzasadniałyby uwzględnienie w/w wniosku. Skarżący nie odniósł się w ogóle do tego czy wykonanie postanowienia po wezwaniu do wykonania tytułu wykonawczego spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. W skardze podniesiono jedynie ogólnikowo, że wykonanie zaskarżonego postanowienia spowoduje zagrożenie dla życie, zdrowia i bezpieczeństwa powszechnego. Tymczasem strona winna była odnieść się do konkretnych okoliczności wskazujących na to, że wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy.
Z tych przyczyn, na podstawie art. 61 § 3 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji postanowienia.