Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: SNSA Małgorzata Wolska po rozpoznaniu w dniu 11 września 2008 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi M. B. na uchwałę Rady Miejskiej w K. z dnia [...] marca 2008 r., Nr [...] w przedmiocie odrzucenia skargi na Burmistrza K. postanawia odrzucić skargę
Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie jest uchwała Rady Miejskiej w K. z dnia [...] marca 2008 r., Nr [...] w sprawie odrzucenia skargi M. B. na Burmistrza K., podjęta na podstawie art. 18 ust. 1 i 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( D. U. Nr 142, poz. 1591 ze zm. ) oraz art. 229 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm. ).
Jak wynika z dokumentów sprawy skarżąca powołując się na art. 229 pkt 3 złożyła skargę na działalność Burmistrza Miasta K., który w jej ocenie wprowadził ją w błąd oraz nie udzielił podstawowych informacji dotyczących stanu prawnego jej gospodarstwa rolnego.
Zaskarżoną uchwałą Rada Miejska w K. nie podzieliła zarzutów M. B. W uzasadnieniu wskazała, że wbrew twierdzeniu skarżącej, uzyskiwała ona wielokrotnie żądane informacje, a analiza sprawy jednoznacznie wskazuje na to, że własność nieruchomości objętych KW nr 29 628 i nr 7164, na podstawie umowy darowizny z dnia 21 kwietnia 2004 r., Nr Rep. [...], sporządzonej przez notariusza B. Z. - W.- Kancelaria Notarialna w K., nabyły jej dzieci: H. B., T. B. i P. B.
Nie usatysfakcjonowana takim załatwieniem sprawy M. B. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, wnosząc na podstawie art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie, ewentualnie o oddalenie skargi. Wniosek o odrzucenie skargi organ uzasadnił niewyczerpaniem przez skarżącą administracyjnego trybu instancji, tj. brakiem wezwania Rady Miejskiej w K. do usunięcia zarzucanego naruszenia prawa, a także niewykazaniem naruszenia interesu prawnego, zaś wniosek o oddalenie, bezzasadnością skargi. Jak wskazał, problemy zgłaszane przez skarżącą zostały wyjaśnione zgodnie z jej wolą.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Zaskarżona uchwała Rady Miejskiej w K. z dnia [...] marca 2008 r. została podjęta w trybie postępowania skargowego uregulowanego w Dziale VIII ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm. ), art. 221 - 240 k.p.a.
W ugruntowanym już w tym zakresie orzecznictwie przyjmuje się, że sąd administracyjny nie nadzoruje działalności organów administracyjnych, a kontroluje legalność decyzji administracyjnych ( postanowienie NSA z dnia 28 października 1983 r., SA/Wr 625/83 ) i nie jest właściwy do rozpoznawania skarg powszechnych w rozumieniu Działu VIII k.p.a. Skargi te stanowią odformalizowany środek społecznej kontroli działania administracji publicznej i kończą się czynnością materialno - techniczną zawiadomienia skarżącego o sposobie załatwienia skargi. Zawiadomienie to zawiera jedynie informacje o czynnościach wewnętrznych organu załatwiającego skargę i ich rezultatach.
Zawiadomienie o załatwieniu skargi nie daje podstaw do wniesienia skarg do sądu administracyjnego, ta kategoria czynności nie mieści się bowiem w zamkniętym katalogu spraw należących do kognicji sądów administracyjnych, o których mowa w art. 3 § 2 i 3 oraz w art. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( DZ. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1270 ze zm. ). Nie jest bowiem ani decyzją administracyjną, ani postanowieniem wydanym w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończącym postępowanie, a także postanowieniem rozstrzygającym sprawę co do istoty, postanowieniem wydanym w postępowaniu egzekucyjnym czy zabezpieczającym, na które służy zażalenie. Brak jest też podstaw by zawiadomieniu o załatwieniu skargi nadać cechy aktu lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a.