Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Stanisław Śliwa po rozpoznaniu w dniu 29 stycznia 2010r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi T. G. na decyzję Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego z dnia [...] stycznia 2009r. Nr [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji waloryzacyjnych - postanawia - odrzucić skargę.
T. G. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie decyzję Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego z dnia [...] stycznia 2009r. Nr [...] znak: [...] o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji o waloryzacji świadczenia emerytalno-rentowego wyżej wymienionego wydanych po 1 stycznia 1999r.
W podstawie prawnej wskazanego rozstrzygnięcia powołano art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1993r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004r. Nr 6, poz. 88 ze zm.), powoływanej w dalszej części jako ustawa o zaopatrzeniu emerytalnym oraz art. 157 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej następnie k.p.a.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Podstawową kwestią, którą Sąd obowiązany jest zbadać przed przystąpieniem do merytorycznej analizy wniesionej skargi jest ocena jego właściwości do orzekania w danej sprawie. Jak bowiem wynika z art. 58 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), określanej dalej jako P.p.s.a. Sąd odrzuca skargę, jeżeli sprawa nie należy do jego właściwości.
Skarga T. G. kwestionuje decyzję Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego z dnia [...] stycznia 2009r. wydaną w oparciu o art. 32 ust. 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym. Przepis ten stanowi, że decyzje ostateczne, od których nie zostało wniesione odwołanie do właściwego sądu, mogą być z urzędu przez wojskowy organ emerytalny zmienione, uchylone lub unieważnione, na zasadach określonych w przepisach kodeksu postępowania administracyjnego. Wcześniejszy przepis tej ustawy, a to art. 31 ust. 4 stanowi, że od decyzji wojskowego organu emerytalnego ustalających prawo do zaopatrzenia emerytalnego i wysokość świadczeń pieniężnych z tytułu tego zaopatrzenia przysługuje zainteresowanemu odwołanie do właściwego sądu, według zasad określonych w przepisach ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeksu postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.).
Należy w tym miejscu zwrócić uwagę na art. 476 § 2 i § 3 k.p.c. stosownie do których, do objętych właściwością sądów powszechnych (art. 1 k.p.c.) spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych należą m. in. sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych dotyczących ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia rodzinnego, emerytur i rent oraz sprawy wszczęte na skutek niewydania przez organ rentowy decyzji we właściwym terminie.
Przy czym stosownie do art. 476 § 4 pkt 3 k.p.c. organem rentowym jest także wojskowy organ emerytalny.
Wprawdzie powołany art. 32 ust. 2 będący podstawą prawną skarżonej przez T. G. decyzji nie wskazuje sądu właściwego do rozpoznania środka prawnego, przy pomocy którego zainteresowana strona kwestionuje tę decyzję, jednakże Sąd uznaje, iż z całokształtu przedstawionej wyżej regulacji wynika, iż właściwym jest w takiej sytuacji sąd powszechny. Sąd podziela w tym zakresie stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażone w postanowieniu z dnia 20 listopada 2007r. (I OSK 279/2007, ONSAiWSA 2008/6 poz. 94). W jego uzasadnieniu NSA podniósł, że rozstrzygnięcie w przedmiocie unieważnienia decyzji ostatecznej wydane na podstawie art. 32 ust. 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym dotyczy prawa do zaopatrzenia emerytalnego w sprawie z zakresu ubezpieczenia społecznego. Oznacza to, iż także od tego rodzaju decyzji przysługuje skarga do sądu powszechnego. W ocenie NSA, błędna byłaby wykładnia wskazanego artykułu, która prowadziłaby do wniosku, że w sprawach dotyczących tego samego stosunku prawnego właściwy byłby bądź sąd powszechny bądź sąd administracyjny, w zależności od trybu, w jakim została wydana decyzja wojskowego organu emerytalnego.
Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 i § 3 P.p.s.a. w zw. z art. 32 ust. 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym.