Dnia 24 sierpnia 2018 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Marcin Kamiński po rozpoznaniu w dniu 24 sierpnia 2018 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe - Nadleśnictwa [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe - Nadleśnictwa [...] na decyzję Dyrektora Zarządu Zlewni Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie w [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości opłaty stałej za pobór wód powierzchniowych - postanawia - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W skardze z dnia 26 kwietnia 2018 r. Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe - Nadleśnictwo [...] (skarżący) zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Dyrektora Zarządu Zlewni Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie w [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia wysokości opłaty stałej za pobór wód powierzchniowych.
W uzasadnieniu wniosku skarżący podał, że wykonanie decyzji spowodowałoby u niego znaczną szkodę oraz skutki niemożliwe do odwrócenia. Wszczęcie egzekucji i zajęcie rachunków bankowych skarżącego praktycznie uniemożliwiłoby mu wykonywanie zadań z zakresu zadań publicznych. Ponadto w razie wykonania zaskarżonej decyzji przed dokonaniem jej kontroli przez sąd administracyjny, w ocenie skarżącego, zostałby on pozbawiony możliwości "odzyskania" ściągniętych od niego środków nawet w przypadku późniejszego korzystnego rozstrzygnięcia sądu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu. Jednak stosownie do treści art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.), po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Orzekając o wstrzymaniu lub odmowie wstrzymania zaskarżonego aktu sąd dokonuje oceny, czy w sprawie zaistniały przesłanki określone w art. 61 § 3 p.p.s.a. Ocena ta jest możliwa i w dużym stopniu zależy od argumentacji przedstawionej we wniosku strony skarżącej. Uzasadnienie takiego wniosku powinno odnosić się do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne. Ponadto, do wniosku powinny zostać dołączone dokumenty popierające twierdzenie o spełnieniu przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej.
Utrwalony w orzecznictwie sądów administracyjnych jest pogląd, że uiszczenie kary pieniężnej nie wywołuje stanu, który byłby nieodwracalny, skoro chodzi o świadczenie pieniężne, którego spełnienie z natury rzeczy jest odwracalne. W sytuacji ewentualnego uwzględnienia skargi istnieje oczywista możliwość zwrotu kwoty pieniężnej orzeczonej w skarżonej decyzji (tak m. in. postanowieniach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 25 stycznia 2017 r. sygn. akt III SA/Łd 46/17, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 8 lutego 2017 r. sygn. akt I SA/Gd 1585/16, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 15 marca 2017 r. sygn. akt I SA/Bk 205/17). Obowiązkiem skarżącego, domagającego się wstrzymania wykonania decyzji nakładającej obowiązek pieniężny jest więc wykazanie wystąpienia szczególnych okoliczności uzasadniających uwzględnienie jego wniosku, w szczególności, że na skutek jego wykonania grozi mu szkoda, której rozmiary przekraczają zwykłe następstwa zapłaty, bądź też, że do odwrócenia skutku wykonania zaskarżonej decyzji nie wystarczy zwrot wyegzekwowanej należności wraz z odsetkami. Skarżący powinien przedstawić szczegółowe informacje o swojej sytuacji majątkowej, w tym o osiąganych dochodach, rodzaju i charakterze posiadanego majątku.
Należy bowiem podkreślić, że powstanie skutków finansowych dla strony stanowi normalną konsekwencję prowadzonej egzekucji administracyjnej. Postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji nie może służyć zabezpieczeniu strony przed wszystkimi skutkami egzekucji, lecz wyłącznie przed takimi, których ewentualne korzystne dla niej rozstrzygniecie sprawy przed sądem by nie naprawiło (tak w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grudnia 2014 r. sygn. akt II FZ 1741/14).
W ocenie Sądu skarżący nie uprawdopodobnił spełnienia przesłanek z art. 61 § 3 p.p.s.a. Nie przedłożył bowiem żadnych dokumentów obrazujących jego kondycję finansową. Ponadto wykonanie świadczenia pieniężnego w postaci przedmiotowej opłaty nie może być także co do zasady utożsamiane z trudnymi do odwrócenia skutkami, gdyż świadczenia takie mają charakter odwracalny. Sąd zauważa przy tym, że opłata nie jest wygórowana i wynosi 943 zł, ponadto jest płatna w czterech kwartalnych ratach.
Sąd działając z urzędu nie dostrzegł także żadnych innych okoliczności uprawdopodabniających wystąpienie ustawowych przesłanek przewidzianych w w/w przepisie.
W związku z powyższym należało orzec jak w sentencji na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a.