Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia SO (del.) Ewa Partyka po rozpoznaniu w dniu 6 września 2010r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. R. na postanowienie Wojewody z dnia [...] czerwca 2010r. znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia zażalenia - postanawia - odrzucić skargę.
J. R. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie postanowienie Wojewody z dnia [...] czerwca 2010r. znak: [...] stwierdzające uchybienie terminu do złożenia przez wyżej wymienionego zażalenia na postanowienie Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2010r. znak: [...], które odmawiało zawieszenia postępowania administracyjnego w sprawie o wymeldowanie J. R. z pobytu stałego z lokalu mieszkalnego w S. przy ul. D. [...].
Składający skargę podał w niej następujący adres: [...].
Z uwagi na to, iż skarga ta nie była opłacona, jak też dotknięta była brakiem formalnym, wezwano J. R. na wskazany wyżej adres do uiszczenia kwoty 100 zł tytułem wpisu oraz do przedłożenia jednego egzemplarza odpisu skargi poświadczonego za zgodność z oryginałem lub własnoręcznie podpisanego. Wskazano, iż czynności tych należy dokonać w terminie 7 dni oraz zaznaczono, iż w razie nie uczynienia zadość wezwaniu skarga zostanie odrzucona.
Wezwanie to doręczone zostało skarżącemu w dniu 27 sierpnia 2010r. w drodze przyjęcia fikcji prawnej doręczenia, na co zezwala art. 73 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Zgodnie zatem z przewidzianą w tym przepisie procedurą postępowania, wobec nie zastania adresata w jego miejscu zamieszkania w dniu 13 sierpnia 2010r. i w związku z brakiem możliwości dokonania doręczenia do rąk dorosłego domownika (administratora domu, dozorcy) dokonano awizowania przesyłki, umieszczając jednocześnie (w skrzynce oddawczej) informację o możliwości jej odbioru w terminie 7 dni we wskazanej placówce pocztowej (mieszczącej się przy ul. J. [...]). Wobec braku podjęcia przedmiotowej korespondencji we wskazanym siedmiodniowym terminie dokonano drugiego jej awizowania, po czym po upływie 14-dniowego terminu (liczonego od daty pierwszego awiza), tj. w dniu 28 sierpnia 2010r. w związku z nie podjęciem przesyłki dokonano jej zwrotu Sądowi.
Upływ wynikającego z powołanego art. 73 P.p.s.a. 14-dniowego terminu liczonego od daty pierwszego awizowania oznacza skuteczne doręczenie przesyłki adresatowi, co w niniejszym przypadku miało miejsce w dniu 27 sierpnia 2010r.
Termin do wykonania wezwania w przedmiocie uzupełnienia braków skargi upłynął zatem bezskutecznie z dniem 3 września 2010r.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Jednym z podstawowych wymogów nadania biegu skardze jest jej opłacenie w przewidzianej prawem wysokości. Obowiązek ten wynika z art. 230 § 1 P.p.s.a., według którego od pism wszczynających postępowanie przed sądem administracyjnym w danej instancji pobiera się wpis stosunkowy lub stały. W świetle § 2 powołanego przepisu pismem takim jest m. in. skarga.
Zgodnie z kolei z art. 220 § 1 P.p.s.a. sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. Paragraf 3 tego przepisu przewiduje obowiązek odrzucenia skargi na wypadek braku uiszczenia od niej należnej opłaty, mimo wezwania w tym zakresie.
Warunkiem skutecznego złożenia skargi (tzn. umożliwiającego jej merytoryczne rozpoznanie) jest także dołączenie do niej odpowiedniej liczby jej odpisów celem doręczenia uczestnikom postępowania, co wynika z art. 47 P.p.s.a. Nieuzupełnienie tego braku skutkuje koniecznością odrzucenia skargi na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a.
W świetle okoliczności niniejszej sprawy uzasadnionym jest twierdzenie, iż skarga J. R. podlega odrzuceniu. Składający ją nie uiścił bowiem od niej wpisu, jak też nie nadesłał jednego jej odpisu, mimo iż do podjęcia tychże czynności został wezwany. Należy zaznaczyć, iż jak wynika z przedstawionego wyżej trybu postępowania związanego z doręczeniem tego wezwania było ono skuteczne, bowiem odpowiadało wymogom przewidzianym w art. 73 P.p.s.a.
Z podanych przyczyn orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 220 § 1 i § 3 w zw. z art.230 oraz art. 58 § 1 pkt 3 i § 3 i art. 47 w zw. z art. 57 § 1 P.p.s.a.