Dnia 16 października 2006 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: AWSA Magdalena Józefczyk po rozpoznaniu w dniu 16 października 2006 roku. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A. S.A. reprezentowanego przez radcę prawnego G. P. na żądanie udzielenia informacji skierowane przez Miejskiego Rzecznika Konsumentów. -postanawia- odrzucić skargę.
Pismem z dnia 19 maja 2006 roku Miejski Rzecznik Konsumentów wezwał A. S.A., w trybie art. 37 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. 2005 r. Nr 244 poz. 2080) do udzielenia informacji w sprawie bezumownego korzystania przez w/w spółkę z nieruchomości położonej w Z., a stanowiącej współwłasność D. S. i R. B.
Z żądaniem tym nie zgodził się A. S.A. i działając przez fachowego pełnomocnika - radcę prawnego G. P. zaskarżył ją do tutejszego sądu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Sprawa podlega rozpoznaniu w oparciu o przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) powoływanej dalej jako P.p.s.a. Stosownie do treści jej art. 3 § 2 pkt 4 sądowa kontrola administracji publicznej obejmuje również akty i czynności, inne niż decyzje i postanowienia, należące do zakresu administracji publicznej i dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa. Żądanie Miejskiego Rzecznika Praw Konsumentów udostępnienia wyjaśnień i informacji w trybie art. 37 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 37 ust. 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o ochronie konkurencji i konsumentów jest aktem deklaratoryjnym, konkretyzującym wynikający z tych przepisów obowiązek. Tym samym kompetencja ta nie będzie posiadać charakteru cywilnoprawnego, co oznacza, iż będzie objęta w/w definicją czynności z zakresu administracji publicznej dotyczącej uprawnień, obowiązków wynikających z przepisów prawa (S. Szuster w: System Informacji Prawnej Lex Omega, Komentarz do art. 37 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o ochronie konkurencji i konsumenta, S. Kania, Status prawny powiatowego rzecznika konsumentów, Samorząd terytorialny 2001, nr 5, s. 4). W konsekwencji stwierdzić należy, iż żądanie takie podlega kontroli sądowej.
Przechodząc od rozważań natury ogólnej na grunt ukształtowany okolicznościami niniejszej sprawy należ w pierwszej kolejności zważyć, iż zgodnie z art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) powoływanej dalej jako P.p.s.a., pisma wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie są należycie opłacone, pozostawia się bez rozpoznania lub odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty, jeżeli pismo podlega opłacie stałej. W niniejszej sprawie skarga została sporządzona i wniesiona przez pełnomocnika skarżącej spółki - radcę prawnego G. P. (pełnomocnictwo - k.5). Od skargi tej nie został uiszczony wpis stały, który stosownie do § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2003 r. Nr 221 poz. 2193) wynosi 200 zł.
W tym stanie rzeczy, na podstawie powołanego art. 221 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Sąd stwierdził, że skarga podlegająca wpisowi stałemu, a nie opłacona przy jej wniesieniu podlega odrzuceniu.
Warto w tym miejscu przytoczyć wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 marca 2006 roku, sygn. akt SK 11/05 (publ. Monitor Prawniczy z 2006 roku, Nr 7 str. 342), którym stwierdzono, iż § 5 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest niezgodny z art. 221 P.p.s.a. Wzmiankowany przepis rozporządzenia wbrew treści art. 221 P.p.s.a. stanowił, iż wpis od skargi ( w tym i wpis stały ) wnoszonej przez adwokata lub radcę prawnego uiszcza się na wezwanie sądu, po przekazaniu skargi sądowi. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego potwierdza zatem sygnalizowane już w doktrynie stanowisko, iż przepisy rozporządzenia wykonawczego, wydanego na podstawie delegacji ustawowej, nie mogą zmieniać przepisów ustawy, na podstawie której rozporządzenie to zostało wydane (por. J.P. Tarno: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2004, s. 295).
Uwzględniając powyżej wskazane argumenty Sąd w oparciu o art. 221 P.p.s.a. odrzucił skargę.