Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Zaborniak po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2016 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym wniosku M.P. i J.M. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie z ich skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie nakazania przywrócenia stanu pierwotnego i odtworzenia istniejącej wodnicy - postanawia - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
W dniu 31 maja 2016 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wpłynęła skarga M.P. i J.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] lutego 2016r. nr [...], którą stwierdzono naruszenie stosunków wodnych na działce nr 2818/2 w N. stanowiącej własność K. i M.L. przez właścicieli działek nr 2820/2, 2820/5, 2820/6 w N. - M.P. i J.M. oraz nakazującą im przywrócenie do stanu pierwotnego i odtworzenie istniejącej wodnicy w granicy tych działek.
W skardze sformułowano wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji z uwagi na potencjalną możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w razie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że koszt budów muru betonowego był znaczny, a wykonanie decyzji spowoduje szkodę majątkową, która nie będzie mogła być wynagrodzona i niemożliwe będzie przywrócenie poprzedniego stanu rzeczy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W myśl zasady wyrażonej w art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 71, dalej p.p.s.a.), wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Wyjątkiem od tej reguły ogólnej jest przyznanie sądowi w ściśle określonych przypadkach, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., możliwości udzielenia stronie ochrony tymczasowej poprzez wstrzymanie wykonania aktu lub czynności w całości lub w części, chyba że ustawa szczególna wyłącza tę możliwość.
Treść normatywna powyższego przepisu wskazuje, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu może nastąpić wyłącznie w wyniku złożonego przez skarżącego wniosku oraz w granicach luzu decyzyjnego przyznanego sądowi przez ustawodawcę, wyznaczonego zakresem znaczeniowym przesłanek sformułowanych w art. 61 § 3 p.p.s.a., tj. zaistnieniem niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Będące podstawą wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu przesłanki niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków są pojęciami nieostrymi, co wiąże się z koniecznością konkretyzacji zawartej w nich ogólnej normy i nadania im treści z uwzględnieniem okoliczności faktycznych każdej indywidualnej sprawy. Szkoda, o jakiej mowa, to taka, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Z kolei trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, przy czym powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków. Zatem obowiązkiem strony, która wnosi o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, jest przedstawienie sądowi tez, twierdzeń oraz dokumentów, które uprawdopodobnią zasadność wniosku.
Mając na uwadze powyższe Sąd stwierdza, że skarżąca, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, nie wykazała, że w sprawie zaistniały okoliczności świadczące słuszności wniosku. Powtórzenie brzmienia przepisu będącego podstawą prawną wstrzymania wykonania decyzji nie czyni zadość obowiązkowi uprawdopodobnienia przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej. Ten obowiązek w praktyce oznacza bowiem konieczność wyjaśnienia na czym konkretnie polega niebezpieczeństwo powstania skutków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. Jeśli przyczyn zasadności wstrzymania strona upatruje w niebezpieczeństwie wyrządzenia znacznej szkody, zobowiązana jest do wskazania o jaką konkretnie szkodę chodzi, podania jej rozmiarów oraz uprawomocnienie, że ma ona charakter znaczny. W przedmiotowej sprawie wymagałoby do podania przybliżonego kosztu budowy i likwidacji muru oporowego w zestawieniu z opisem sytuacji majątkowej wnioskodawców. Podobnie, jeśli wnioskodawca powołuje się na trudne do odwrócenia skutki musi je wyszczególnić i wyjaśnić dlaczego w jego ocenie będą one miały charakter trudnych do odwrócenia. Takich okoliczności skarżący nie wykazali, a Sąd działając z urzędu nie dopatrzył się ich także w aktach sprawy.
Mając na uwadze wskazane okoliczności, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie postanowił jak w sentencji.