Dnia 25 stycznia 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Zbigniew Czarnik po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2010 roku w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym zażalenia L. S. i H. S. działających przez J. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 13 października 2009 roku odrzucającego skargę kasacyjną L. S. i H. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 2 września 2009 roku, sygn. akt II SA/Rz 734/08 odrzucającego skargę L. S. i H. S. na decyzję Wojewody z dnia [...] lipca 2008 roku, nr [...] wydaną w sprawie scalenia gruntów we wsi P. N. w gminie P. N. - postanawia - odrzucić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 13 października 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie odrzucił skargę kasacyjną L. S. i H. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 2 września 2009 roku, sygn. akt II SA/Rz 734/08 odrzucającego skargę L. S. i H. S. na decyzję Wojewody z dnia [...] lipca 2008 roku, nr [...] wydaną w sprawie scalenia gruntów we wsi P. N. w gminie P. N.
W pouczeniu przesłanym stronom łącznie z postanowieniem z dnia 13 października 2009 roku zawarto błędne pouczenie, że przysługującym od niego środkiem zaskarżenia jest skarga kasacyjna, podczas gdy faktycznie jest to zażalenie. Postanowienie z dnia 13 października 2009 roku doręczono pełnomocnikowi L. S. i H. S. - J. S. w dniu 23 października 2009 roku. W dniu 27 października 2009 roku wniósł on od niego skargę kasacyjną. Skarga została sporządzona osobiście.
Zarządzeniem z dnia 6 listopada 2009 roku Sąd zwrócił się do stron i uczestników postępowania z wyjaśnieniem, że środkiem prawnym przysługującym od postanowienia z dnia 13 października 2009 roku, którym odrzucono skargę kasacyjną L. S. i H. S., jest zażalenie, a nie jak pierwotnie pouczono skarga kasacyjna. Do zarządzenia dołączono stosowne pouczenie o terminie i sposobie zaskarżenia postanowienie z dnia 13 października 2009 roku. W pouczeniu poinformowano między innymi o tym, że zażalenie na postanowienie odrzucające skargę kasacyjną winno być sporządzone przez adwokata, radcę prawnego lub jeden z podmiotów wskazanych w art. 175 § 2 i § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2002 r. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) powoływanej dalej jako P.p.s.a
Sąd zwrócił się jednoczenie do J. S. z zapytaniem, czy wobec błędnego pouczenia o środku prawnym przysługującym od postanowienia z dnia 13 października 2009 roku, wniesione przez niego pismo z dnia 27 października 2009 roku należy - stosownie do oznaczenia - traktować, jako skargę kasacyjną, czy też, zgodnie z właściwym pouczeniem, jako zażalenie. Pismem z dnia 25 listopada 2009 roku J. S. wyjaśnił, że pismo z dnia 27 października 2009 roku należy traktować, jako zażalenie od postanowienia z dnia 13 października 2009 roku.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 194 § 4 P.p.s.a. zażalenie, którego przedmiotem jest odrzucenie skargi kasacyjnej, powinno być sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego. Przepis art. 175 § 2 i 3 P.p.s.a. stosuje się odpowiednio. Sporządzenie wzmiankowanego zażalenia osobiście przez stronę nie będącą adwokatem lub radcą prawnym stanowi brak czyniący je niedopuszczalnym. Brak ten nie podlega uzupełnieniu w trybie art. 178 P.p.s.a. w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a. Sporządzenie zażalenia przez osobę mającą kwalifikacje wymagane w art. 175 przesądza zatem o jego dopuszczalności. Jeśli zażalenie zostało wniesione z naruszeniem art. 194 § 4 P.p.s.a. sąd zobligowany jest je odrzucić bez wzywania do usunięcia braków (por. postanowienie NSA z 30 września 2004 r., sygn. akt OZ 474/04, niepublikowane).
Ponieważ J. S. - pełnomocnik L. S. i H. S. nie jest adwokatem, radcą prawnym bądź podmiotem wskazanym w § 2 lub § 3 art. 175 P.p.s.a. sporządzone przez niego zażalenie na postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej obarczone jest brakiem, który czyni je niedopuszczalnym.
Uwzględniając całość powyższego sąd w oparciu o c orzekł jak w sentencji postanowienia.