WSA w Rzeszowie w składzie: Przewodniczący - Sędzia WSA Paweł Zaborniak po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2018 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu Gminy [...] od decyzji SKO w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zajęcie pasa drogowego
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie: Przewodniczący - Sędzia WSA Paweł Zaborniak po rozpoznaniu w dniu 20 sierpnia 2018 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze sprzeciwu Gminy [...] od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zajęcie pasa drogowego - p o s t a n a w i a - odrzucić sprzeciw

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] czerwca 2018 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uchyliło decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] kwietnia 2018 r. nr [...], odmawiającą udzielenia W.C. zezwolenia na zajęcie pasa drogowego drogi gminnej nr [...] pod stoisko handlowe na działce nr 203 w miejscowości [...].

Od powyższej decyzji sprzeciw do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wniosła Gmina [...], reprezentowana przez Wójta, domagając się jej uchylenia, przy jednoczesnym stwierdzeniu, że nie zachodziły przesłanki z art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2017 r. poz. 1257 - dalej: k.p.a.) i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na sprzeciw Kolegium wniosło o jego odrzucenie, wskazując, iż Wójt Gmina [...] nie posiada statusu strony w przedmiotowym postępowaniu, a co za tym idzie, nie było podstaw do zastosowania trybu przewidzianego w art. 64c § 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Na wstępie wyjaśnienia wymaga, że w obecnym stanie prawnym, zgodnie z art. 64a p.p.s.a., od decyzji, o której mowa w art. 138 § 2 k.p.a., skarga nie przysługuje, jednakże strona niezadowolona z treści decyzji może wnieść od niej sprzeciw. W myśl zaś art. 64b § 1 p.p.s.a., do sprzeciwu od decyzji stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej.

Warunkiem merytorycznej oceny zarzutów zawartych w złożonym sprzeciwie, jest uprzednie przesądzenie jego dopuszczalności. Z uwagi bowiem na art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 64b § 1 p.p.s.a., sprzeciw niedopuszczalny podlega odrzuceniu.

Jednym z wymogów dopuszczalności sprzeciwu jest wniesienie go przez podmiot do tego uprawniony. Z treści art. 64a p.p.s.a. wynika, że legitymacja do wniesienia sprzeciwu przysługuje stronie niezadowolonej z wydanej decyzji kasacyjnej. Ponadto mając na względzie odpowiednie stosowanie przepisów o skardze, w myśl art. 50 w zw. z art. 64b § 1 p.p.s.a., uprawnionym do wniesienia sprzeciwu jest również prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym.

W literaturze i orzecznictwie obecnie zgodnie przyjmuje się, że jednostka samorządu terytorialnego nie ma legitymacji skargowej do wniesienia skargi do sądu administracyjnego, w sytuacji gdy jej organ wydał rozstrzygnięcie w sprawie w I instancji. Stanowisko takie zaprezentował Naczelny Sąd Administracyjny m.in. w uchwale siedmiu sędziów z dnia 19 maja 2003 r. sygn. OPS 1/03, gdzie wskazał, że powierzenie organowi jednostki samorządu terytorialnego właściwości do orzekania w sprawie indywidualnej w formie decyzji administracyjnej, niezależnie od tego, czy nastąpiło to na mocy ustawy, czy też w drodze porozumienia, wyłącza możliwość dochodzenia przez tę jednostkę jej interesu prawnego w trybie postępowania administracyjnego bądź sądowoadministracyjnego. Jeżeli obowiązujące prawo powierza jednostce samorządu terytorialnego kompetencję do rozstrzygania, w drodze decyzji, o prawach i obowiązkach podmiotu pozostającego poza systemem organów administracji publicznej, jednostka ta nie staje się stroną tego postępowania nawet wówczas, gdy decyzja wywołuje określone skutki cywilnoprawne dla niej jako właściciela (tak też w uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 16 lutego 2016 r. sygn. I OPS 2/15). Z powyższego wynika więc, że włączenie organów samorządowych do systemu organów administracji publicznej prowadzących postępowanie w konkretnej sprawie oznacza ograniczenie zakresu uprawnień procesowych tych jednostek.

Kwestia ta stanowiła również przedmiot oceny Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 29 października 2009r. sygn. K 32/08 uznał za zgodne z art. 165 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przepis art. 33 § 1 i 2 p.p.s.a. w zakresie, w jakim pozbawia on prawa do udziału na prawach strony w postępowaniu sądowoadministracyjnym gminę, której wójt (burmistrz, prezydent) wydał decyzję jako organ I instancji, a także przepis art. 50 § 1 p.p.s.a. w zakresie, w jakim pozbawia gminę prawa do wnoszenia skarg do sądów administracyjnych w sprawach, w których organ danej jednostki rozpatrywał sprawę administracyjną i wydał decyzję w pierwszej instancji.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, uznać należy, że Gmina [...], której organ wykonawczy wydał rozstrzygnięcie w sprawie w I instancji, nie posiada legitymacji skargowej do wniesienia sprzeciwu od wydanej w tej sprawie przez Kolegium w II instancji decyzji kasacyjnej. W przedmiotowej sprawie Gmina [...] nie była zatem podmiotem uprawnionym do wniesienia sprzeciwu, a tym samym nie mogła skutecznie zainicjować postępowania przed sądem administracyjnym.

Z tych też względów, Sąd zobligowany był do odrzucenia złożonego sprzeciwu, jako niedopuszczalnego, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 64b § 1 p.p.s.a.

Strona 1/1