Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie: Przewodniczący - Sędzia WSA Joanna Zdrzałka po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2019 r. w Rzeszowie na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi RK na postanowienie Dyrektora Delegatury Centralnego Biura Antykorupcyjnego w [...] z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] wydane w przedmiocie rozstrzygnięcia zażalenia - p o s t a n a w i a - odrzucić skargę
Opisanym w sentencji postanowieniem Dyrektor Delegatury Centralnego Biura Antykorupcyjnego w [...] utrzymał w mocy postanowienie Rzecznika Dyscyplinarnego Delegatury Centralnego Biura Antykorupcyjnego w [...] z dnia [...] listopada 2018 r. o odmowie uwzględnienia wniosku dowodowego skarżącego, w prowadzonym przeciwko skarżącemu postępowaniu dyscyplinarnym.
W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie skarżący wniósł o jej odrzucenie, jako niepodlegającej kognicji sądu administracyjnego. Podkreślił, że została ona jednak przez niego złożona z ostrożności procesowej i zgodnie z pouczeniem zawartym w zaskarżonym postanowieniu.
W odpowiedzi na skargę Szef Centralnego Biura Antykorupcyjnego wniósł o jej odrzucenie, podzielając stanowisko skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Przed przystąpieniem do merytorycznego rozpoznania sprawy Sąd w pierwszej kolejności obowiązany jest ocenić dopuszczalność skargi. Zgodnie bowiem z art. 58 § 1 pkt 1 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm.) - dalej: "Ppsa", jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego albo skarga jest niedopuszczalna z innych przyczyn, wówczas podlega ona odrzuceniu. Jej rozpoznanie rodziłoby bowiem nieważność postępowania (art. 183 § 2 pkt 1 Ppsa).
Zgodnie z wyrażoną w art. 177 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasadą domniemania właściwości sądów powszechnych, sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości we wszystkich sprawach, z wyjątkiem spraw ustawowo zastrzeżonych dla właściwości innych sądów. Oznacza to, że zakres właściwości rzeczowej sądów administracyjnych, obejmujący katalog aktów, względnie czynności lub bezczynności organów administracji podlegających kontroli sądowoadministracyjnej, został szczegółowo określony obowiązującymi przepisami prawa. Stosownie do art. 3 § 2 pkt 2 i 3 Ppsa, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie m.in. w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty, a także postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie, z wyłączeniem postanowień wierzyciela o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu oraz postanowień, przedmiotem których jest stanowisko wierzyciela w sprawie zgłoszonego zarzutu.
Nie ulega wątpliwości, że postępowanie dyscyplinarne dotyczące funkcjonariuszy Centralnego Biura Antykorupcyjnego, prowadzone w oparciu o przepisy ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r. o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 2104 z późn. zm.), nie jest postępowaniem administracyjnym, które kończy wydanie decyzji administracyjnej lub postanowienia rozstrzygającego sprawę co do istoty. Tym samym również postanowienia organu wydane w toku tego rodzaju postępowanie nie są postanowieniami, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 2 i 3 Ppsa. Orzeczenia dyscyplinarne oraz akty wydane w toku postepowania dyscyplinarnego przez organy Centralnego Biura Antykorupcyjnego nie stanowią również aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 Ppsa, gdyż - co wskazano wyżej - nie są one wydawane w postępowaniu administracyjnym. Z powyższych względów nie sposób uznać, że w świetle obowiązujących przepisów prawa określających właściwość rzeczową sądów administracyjnych, skarga na postanowienie, którego przedmiotem jest nieuwzględnienia wniosku dowodowego w postępowaniu dyscyplinarnym, mieści się w kategorii skarg, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 2, 3 lub 4 Ppsa.
Wskazać należy, że właściwość rzeczowa sądów administracyjnych nie zamyka się jedynie w katalogu zawartym w art. 3 § 2 Ppsa, gdyż zgodnie z art. 3 § 3 Ppsa, sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach. W przypadku orzeczeń wydawanych w postępowaniu dyscyplinarnym funkcjonariuszy Centralnego Biura Antykorupcyjnego, przepisem szczególnym, dopuszczającym kontrolę sądu administracyjnego tych orzeczeń, jest przepis art. 139 ustawy o Centralnym Biurze Antykorupcyjnym, zgodnie z którym, od orzeczenia oraz postanowienia kończącego postępowanie dyscyplinarne funkcjonariuszowi przysługuje prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Oznacza to, na co słusznie wskazał skarżący, że kontroli sądu administracyjnego podlegają jedynie orzeczenia (postanowienia) kończące postępowanie dyscyplinarne, a tego rodzaju orzeczeniem nie jest postanowienie wpadkowe o nieuwzględnieniu wniosku dowodowego obwianego funkcjonariusza w prowadzonym przez organ postępowaniu dyscyplinarnym.
Tym samym, w świetle poczynionych wyżej rozważań Sąd stwierdza, że określony przez skarżącego przedmiot zaskarżenia nie podlega kognicji sądów administracyjnych, co w świetle art. 58 § 1 pkt 1 Ppsa, obligowało Sąd do odrzucenia skargi.