Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: SWSA Piotr Godlewski po rozpoznaniu w dniu 11 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku S. M. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Wojewody z dnia [...] maja 2016 r., nr [...] w przedmiocie zezwolenia na zajęcie nieruchomości - postanawia - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Decyzją z dnia [...] maja 2016 r. Nr [...] Wojewoda utrzymał w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] marca 2016 r., znak: [...] wydaną w przedmiocie zezwolenia A S.A. na niezwłoczne zajęcie (w obszarze strefy ochronnej) nieruchomości położonej w obrębie N., gmina [...], oznaczonej jako działka nr 1159 o pow. 0,5059 ha, w celu wykonania czynności związanych z remontem istniejącej napowietrznej sieci elektroenergetycznej niskiego napięcia.
Z powyższą decyzją nie zgodził się S. M. i zaskarżył ją do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie.
W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Przy czym skarżący wniosku o udzielenie ochrony tymczasowej nie uzasadnił w żaden sposób.
Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 - zwanej dalej "P.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, jak stanowi § 3 wyżej wymienionego artykułu, po przekazaniu skargi sądowi może on, na wniosek skarżącego, wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Na skarżącym spoczywa zatem ciężar wykazania przesłanek zawartych w cytowanym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostaną wykonane. Jest to wyjątek od zasady, w myśl której wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Ponadto badając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, sąd powinien wziąć pod uwagę nie tylko okoliczności podniesione w tym wniosku, ale także okoliczności całej sprawy.
W okolicznościach rozpoznawanej sprawy wniosek o udzielenie ochrony tymczasowej dotyczy decyzji Wojewody utrzymującej w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] marca 2016 r. zezwalającej na niezwłoczne zajęcie nieruchomości w celu wykonania czynności związanych z remontem napowietrznej sieci elektroenergetycznej. Materialnoprawną podstawę wydania zaskarżonej decyzji stanowił art. 124 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm.), zgodnie z którym starosta, wykonujący zadanie z zakresu administracji rządowej, na wniosek podmiotu, który będzie realizował cel publiczny, udziela, w drodze decyzji, zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości. Zauważyć wypada, że decyzja ta nadaje się do wykonania i podlega wykonaniu, w rozumieniu art. 61 § 3 P.p.s.a.
Niemniej jednak Sąd doszedł do przekonania, że wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie zasługuje na uwzględnienie. Wnioskodawca poza złożeniem wniosku o udzielenie ochrony tymczasowej w żaden sposób nie wykazał na czym konkretnie niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub powstania trudnych do odwrócenia skutków miałoby polegać. Również zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do udzielenia ochrony na czas trwania postępowania sądowego. Nie można ustalić, jakie w przypadku skarżącego zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nadto skarżący nie wykazał, że jeśli decyzja zostanie wykonana przed wydaniem prawomocnego orzeczenia sądowego, wówczas może nastąpić konkretne wydarzenie, które będzie miało charakter nieodwracalny.
Należy przy tym zaznaczyć, że na tym etapie postępowania Sąd nie dokonuje oceny zaskarżonej decyzji. Zostanie bowiem ona poddana odrębnemu badaniu pod kątem zgodności z obowiązującym porządkiem prawnym.
Z powyższych względów, Sąd na podstawie art. 61 § 3 i § 5 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji postanowienia.