Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Gebel (spr.) Sędziowie: Asesor WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder(spr) Asesor WSA Arkadiusz Windak Protokolant Katarzyna Skrzetuska-Gajos po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 marca 2007r. przy udziale Prokuratora Prokuratury sprawy ze skargi Gminy [...] i Gminy [...] na rozporządzenie Wojewody z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie planu ochrony Parku p o s t a n a w i a: odrzuca skargę
Gmina [...] i Gmina [...] wniosły w dniu [...]r. skargę na rozporządzenie Nr [...] Wojewody [...] z dnia [...]r. w sprawie planu ochrony [...] parku [...] (Dz.Urz.Woj.[..] Nr [...], poz. [...]), domagając się stwierdzenia nieważności zaskarżonego rozporządzenia oraz zarzucając mu:
1/ rażące naruszenie przepisu prawa procesowego - art. 19 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. ochronie przyrody ( Dz.U. Nr 62, poz. 880 ze zmianami), polegające na wydaniu zaskarżonego aktu prawa miejscowego pomimo braku uzgodnienia jego projektu z Radami [...] w [...] w zakresie ustaleń dotyczących infrastruktury technicznej, zagospodarowania turystycznego, sposobu użytkowania gruntów, eliminacji lub ograniczania zagrożeń zewnętrznych oraz ustaleń do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, w odniesieniu do nieruchomości nie będących własnością Skarbu Państwa,
2/ naruszenie przepisu procesowego - art. 89 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zmianami), poprzez uznanie, iż naruszenie terminu do dokonania uzgodnienia wywołuje skutki określone w art. 89 tej ustawy i tym samym skutkuje uzgodnieniem projektu planu ochrony [...] Parku Krajobrazowego w zakresie określonym w pkt.1.
Skarżące gminy poprzedziły wniesienie skargi wnioskiem z dnia [...] r. skierowanym do Prezesa Rady Ministrów o uchylenie rozporządzenia Nr 36/2005 Wojewody [...] z dnia [...]r. w sprawie planu ochrony [...] Parku Krajobrazowego.
Pismem z dnia [...]r. Sekretarz Stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji poinformował pełnomocnika gmin, iż brak jest podstaw prawnych przemawiających za uchyleniem, wskazanego we wniosku z dnia [...] r., rozporządzenia Wojewody [...].
Pismem z dnia [...]r. pełnomocnik gmin ponownie wezwał Prezesa Rady Ministrów do uchylenia w trybie nadzoru rozporządzenia Wojewody [...] z dnia [...]r.
Wojewoda [...] w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie wskazując, że zaskarżone rozporządzenie zostało wydane zgodnie z obowiązującą procedurą i stwierdził, że złożenie przez rady gmin opinii i uzgodnień po terminie określonym w art. 89 ustawy o samorządzie gminnym uznaje się za pozytywne zaopiniowanie i uzgodnienie projektu planu ochrony [...] Parku Krajobrazowego, zaś wyrażenie przez gminy stanowiska po tym terminie należało uznać za oczywiście spóźnione i nie zasługujące na uwzględnienie.
Prokurator [...], który zgłosił swój udział w sprawie, wniósł oddalenie skargi.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52§ 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami), zwanej dalej "P.p.s.a.", skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. W myśl § 3 tego przepisu, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4, można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Z kolei zgodnie z § 4, w przypadku innych aktów, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, należy również przed wniesieniem skargi do sądu wezwać na piśmie właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. Termin, o którym mowa w § 3, nie ma zastosowania.