Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Patrycja Joanna Suwaj po rozpoznaniu w dniu 8 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku G. K. i K. K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi G. K. i K. K. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...]., nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Uzasadnienie :
G. K. i K. K. złożyli skargę na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] r. nr [...] zezwalającą Spółce A. na niezwłoczne zajęcie części nieruchomości oznaczonej jako działka nr [...] o pow. [...] ha, obręb ewidencyjny T. , gmina W. stanowiącej współwłasność G. K. i K. K.. W skardze zawarli wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Z kolei pismem z dnia 11 stycznia 2018 r. Skarżący zwrócili się do Sądu z wnioskiem o wstrzymanie wykonania decyzji Starosty [...] udzielającej przedmiotowego zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości wskazując na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody w Ich mieniu.
W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że inwestor działając w zamiarze realizacji przebudowy linii energetycznej uprzedził pisemnie, że wejdzie na Ich grunt i przystąpi do realizacji przebudowy tejże linii. Tymczasem prace budowlane zaskutkują zniszczeniem dokonanych zasiewów ozimych i trwale zdegradują i zniszczą strukturę gruntu rolnego. Tym samym zasadne jest złożenie wniosku w celu zapobieżeniu nieodwracalnym zniszczeniom i szkodom ekonomicznym.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Na wstępie wskazać należy, że wniosek Skarżących pomimo wyraźnego wskazania, że dotyczy wstrzymania wykonania decyzji organu drugiej instancji jak i organu pierwszej instancji, należało potraktować jako żądanie wstrzymanie wykonania rozstrzygnięcia Wojewody Z.. Powyższe jest konsekwencją okoliczności, że decyzja organu odwoławczego utrzymuje w mocy decyzję Starosty [...] i jako akt ostateczny podlega wykonaniu.
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.", wniesienie skargi do sądu administracyjnego nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Z kolei w myśl art. 61 § 3 p.p.s.a. po przekazaniu skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu w całości lub w części, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja wydana została w oparciu m.in. o przepis art. 124 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2016 r., poz. 2147 ze zm.), co wyłącza ją z zakresu działania art. 9 tej ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem w sprawach, o których mowa w przepisach działu III, z wyłączeniem art. 97 ust. 3 pkt 1, art. 122, art. 124 ust. 1a, art. 124b ust. 1, art. 126 i art. 132 ust. 1a, wykonanie decyzji następuje po upływie 14 dni od dnia, w którym upłynął bezskutecznie trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi na decyzję do sądu administracyjnego. W przypadku wniesienia skargi do sądu administracyjnego w tych sprawach organ, który wydał decyzję, wstrzymuje z urzędu jej wykonanie, w drodze postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie. Oznacza to, że wniesiona skarga do sądu administracyjnego na decyzje wydane na podstawie art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami powoduje wstrzymanie ich wykonanie z urzędu. Komentowany przepis nie dotyczy jednak decyzji w sprawie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości, wydawanego przez starostę wykonującego zadanie z zakresu administracji rządowej podmiotowi, który będzie realizował cel publiczny (art. 124 ust. 1a u.g.n.). Tym samym wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji może w niniejszej sprawie mieć miejsce wyłącznie w oparciu o zasady ogólne zawarte w art. 61 § 3 p.p.s.a. Powyższe stanowisko znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie w którym to dodatkowo podkreśla się, że wyłączenie przewidziane w art. 9 u.g.n. są w pełni zrozumiałe, gdyż decyzje w tych sprawach są wydawane pod presją okoliczności, po to by uniknąć zbędnej zwłoki, a nadto są wyrazem uznania za większe dobro celów, którym służą przepisy wyłączone z działania art. 9 cyt. ustawy, niż celu, jakim służy generalnie regulacja art. 9, czy ochrony własności (por. postanowienie NSA z dnia 27 października 2017 r. sygn. akt I OZ 1516/17, postanowienie WSA w Bydgoszczy z dnia 13 grudnia 2017 r. sygn. akt II SA/Bd 1292/17).