Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj po rozpoznaniu w dniu 28 lutego 2018 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. K. i A. K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Starosty K. z dnia [...] r., nr [...] w sprawie z Ich skargi na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie części nieruchomości postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji z dnia [...] r.
M. K. i A. K. wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] r., nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Starosty K. z dnia [...] r., nr [...] o zezwoleniu na niezwłoczne zajęcie przez Spółka A części nieruchomości stanowiących własność skarżących.
W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, uzupełniony pismem z dnia 12 stycznia 2018 r. w sprawie wstrzymania wykonania decyzji organu I instancji.
Uzasadniając wniosek skarżący podali, że prace budowlane spowodują zniszczenie dokonanych zasiewów ozimych i trwale zniszczą strukturę gruntu ornego. Tym samym, w ocenie skarżących, wniosek jest zasadny w celu zapobieżenia nieodwracalnym zniszczeniom i szkodom ekonomicznym.
Zarządzeniem z dnia 17 stycznia 2018 r. Sąd wezwał skarżących do uzupełnienia ww. wniosków poprzez wykazanie okoliczności, które uprawdopodobniałyby, że wykonanie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji przed rozpoznaniem skargi może spowodować skutki, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. w terminie 7 dni, pod rygorem przyjęcia, że skarżący okoliczności tych nie wykazali.
Powyższe wezwanie doręczone zostało skarżącym w dniu 24 stycznia 2018 r., jednak w zakreślonym terminie, ani dotychczas nie uzupełniono braków ww. wniosków.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Natomiast po przekazaniu sądowi skargi może on na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Z przepisu tego wynika, że to na stronie skarżącej spoczywa ciężar wykazania przesłanek w nim zawartych, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostanie wykonana.
Żądając wstrzymania wykonania decyzji, strona ma obowiązek wykazać istnienie konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie aktu lub czynności jest zasadne z uwagi na wspomniane wyżej niebezpieczeństwo. Na stronie skarżącej spoczywa zatem obowiązek szczególnie wnikliwego uzasadnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, tak aby przekonać sąd o zasadności zastosowania ochrony tymczasowej (vide: postanowienie NSA z dnia 8 listopada 2006 r., sygn. akt II FZ 666/06).
Do wykazania powyższej okoliczności nie jest przy tym wystarczający sam wniosek strony. Uzasadnienie takiego wniosku powinno się odnosić do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie zaskarżonego aktu lub czynności jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy.
Analiza orzecznictwa sądów administracyjnych wskazuje, że warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest właśnie wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Podzielając powyższe poglądy należy stwierdzić, że skarżący nie wykazali, że wykonanie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji mogłoby wyrządzić znaczną szkodę lub spowodować trudne do odwrócenia skutki. Wniosek zawiera jedynie ogólne wskazanie dotyczące zniszczenia zasiewów i struktury gruntu ornego bez skonkretyzowania tego argumentu. Tym samym nie sposób ocenić, że zachodzą przesłanki do wstrzymania wykonania ww. decyzji. Wobec tego należy stwierdzić, że w sprawie brak było podstaw do udzielenia skarżącym ochrony tymczasowej.
Podkreślić przy tym trzeba, że sąd nie jest zobowiązany ustalać takich okoliczności we własnym zakresie, gdyż w istocie sprowadzałby się do uzupełniania za stronę skarżącą uzasadnienia wniosku (vide: postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 lipca 2012 r. sygn. akt I OSK 1522/12, LEX nr 1225721).
W tym stanie rzeczy Sąd - mając na względzie treść art. 61 § 3 i § 5 cytowanej wyżej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - nie znalazł podstaw do uwzględnienia przedmiotowego wniosku.