Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie Przewodniczący sędzia NSA Mirosława Włodarczak-Siuda po rozpoznaniu w dniu 15 lipca 2010 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy z wniosku A. T. M. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie z Jego skargi na decyzję Wojewody z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zobowiązania cudzoziemca do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej p o s t a n a w i a odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji
Wojewoda decyzją z dnia [...] r. nr [...], po ponownym rozpatrzeniu odwołania od decyzji Komendanta Placówki Straży Granicznej z dnia [...] r. zobowiązującej obywatela [...] A. T. M. do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do dnia [...] r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na powyższą decyzję wniósł A. T. M., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. W skardze zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji podnosząc, że wykonanie decyzji przed rozpoznaniem skargi może wywrzeć nieodwracalne skutki w sferze życia prywatnego skarżącego. Za udzieleniem ochrony tymczasowej przemawia także specyfika decyzji zobowiązującej do opuszczenia kraju, której wykonanie nawet w razie skutecznego wniesienia skargi do Sądu, mogłoby oznaczać dla cudzoziemca ostateczne rozstanie z krajem z którym wiązał swoją przyszłość i w którym od lat legalnie przebywał i w którym zamieszkuje jego rodzina. Gdyby ostatecznie skarżącemu przyszłoby udać się do kraju z którego pochodzi, nie miałby gdzie mieszkać i za co żyć, a jego powrót do Polski stałby się wówczas praktycznie niemożliwy. Skarżący oświadczył, że poza granicami Polski nie ma obecnie żadnych bliskich.
Wojewódzki Sąd Administracyjny z w a ż y ł, co następuje:
W myśl art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) - dalej p.p.s.a., wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, stosownie do art. 61 § 3 tej ustawy, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Przedmiotem skargi jest decyzja z dnia [...] r. zobowiązująca skarżącego do opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do [...] r.
Przesłanką niezbędną dla udzielenia ochrony tymczasowej jest możliwość wykonania aktu lub czynności, którego wniosek dotyczy. Wstrzymanie wykonania jest bowiem bezprzedmiotowe, gdy decyzja nie podlega w ogóle wykonaniu. Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z treścią aktu (por. J. Paweł Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, wyd. LexisNexis, Warszawa 2004, s. 122). Nie każdy więc akt administracyjny kwalifikuje się do tak rozumianego wykonania.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że zaskarżona decyzja, w chwili obecnej, nie nakłada na skarżącego żadnych obowiązków, które mogłyby być wykonane dobrowolnie lub w sposób przymusowy. Wskazać bowiem należy, że termin [...] r. do którego skarżący był zobowiązany opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dawno minął. Nowego terminu natomiast nie wyznaczono. Z akt administracyjnych sprawy nie wynika, aby decyzja nadająca się do wykonania w stosunku do skarżącego w ogóle została wydana. Okoliczności takiej nie podnosi również skarżący. Należy zauważyć, że w razie ewentualnego wydania takiej decyzji, skarżącemu będą przysługiwały odpowiednie środki jej zaskarżenia. W związku z tym, że zaskarżonej decyzji brak jest przymiotu wykonalności, nie jest możliwe wstrzymanie jej wykonania.
W takiej sytuacji nie sposób uznać, że brak ochrony tymczasowej przed rozpoznaniem skargi, spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowoduje trudne do odwrócenia skutki, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a.
Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak na wstępie na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a.