Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Jankowski po rozpoznaniu w dniu 2 lipca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M. G. o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata w sprawie ze skargi M G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami p o s t a n a w i a: 1) zwolnić skarżącego od kosztów sądowych, 2) ustanowić adwokata.
Uzasadnienie :
Pismem z dnia [...] r. M. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami. Do skargi skarżący załączył wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
W uzasadnieniu formularza PPF wskazał, że mieszka razem z rodzicami, ale prowadzi samodzielne gospodarstwo domowe. Nie posiada żadnych oszczędności i przedmiotów wartościowych oraz nieruchomości. Utrzymuje się z dochodu uzyskiwanego z renty socjalnej i zasiłku pielęgnacyjnego w łącznej wysokości ok. [...] zł. Dochody w całości przeznacza na swoje potrzeby i nie jest w stanie poczynić żadnych oszczędności.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata lub radcy prawnego (§ 2).
Stosownie do treści art. 246 § 1 pkt 1 powołanej ustawy przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania.
Należy podnieść, że co do zasady strona jest zobowiązana do ponoszenia kosztów związanych z jej udziałem w sprawie. Prawo pomocy jako instytucja o charakterze wyjątkowym powinno być zatem stosowane wówczas, gdy strona istotnie nie posiada żadnych możliwości finansowych pozwalających na uiszczenie opłat sądowych, pokrycie wydatków, czy opłacenie zastępstwa procesowego. Przy czym ciężar dowodu, co do wykazania okoliczności uzasadniających przyznanie prawa pomocy, spoczywa na stronie składającej wniosek w tym przedmiocie, zaś Sąd poddaje ocenie wszystkie przedłożone dowody, w tym także oświadczenia strony.
Po dokonaniu oceny sytuacji materialnej i osobistej skarżącego w oparciu o jego wyjaśnienia zawarte we wniosku należy stwierdzić, że wnioskodawca zasługuje na wsparcie ze strony Skarbu Państwa poprzez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata.
W ocenie Sądu, okoliczności wskazane przez stronę (tj. niskie dochody, brak oszczędności oraz wartościowych składników majątku, które mogłyby być spieniężone na pokrycie kosztów sądowych) oraz powszechnie znane fakty dotyczące średnich kosztów utrzymania miesięcznego osoby pozwalają na stwierdzenie, że M. G. nie jest w stanie z posiadanych środków ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania, co uzasadnia przyznanie prawa pomocy we wnioskowanym zakresie.
W tej sytuacji należało, na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzec jak w postanowieniu.