Z przytoczonego powyżej przepisu art. 3 § 2 P.p.s.a. jednoznacznie wynika, że przedmiotem zaskarżenia do sądu administracyjnego są akty wydane w toku lub kończące postępowanie administracyjne. Nie jest natomiast możliwe zaskarżenie samego postępowania celem skontrolowania przez sąd administracyjny prawidłowości podejmowanych w jego toku czynności przez organ. Tego typu działania administracji publicznej nie podlegają kognicji sądów administracyjnych, nie mieszczą się bowiem w katalogu czynności i aktów, o których mowa w cytowanym wyżej art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. Wprawdzie przed wydaniem jakiegokolwiek orzeczenia w sprawie możliwe jest wniesienie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ, ale takich zarzutów skarżący nie podniósł, a zatem brak jest podstaw do przyjęcia, że skarga została wniesiona w tym przedmiocie.
Podkreślić należy, że postępowanie administracyjne w przedmiocie podziału nieruchomości, jak stanowi art. 96 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (j.t.: Dz. U. z 2018 r., poz. 121 ze zm.), dalej "u.g.n.", dokonuje się na podstawie decyzji wójta, burmistrza albo prezydenta miasta zatwierdzającej podział. W takiej sytuacji to decyzja kończąca postępowanie podziałowe, ewentualnie wydane w jego toku postanowienie, na które przysługuje zażalenie, może być przedmiotem skargi do sądu administracyjnego.
Dodatkowo wskazać można, że wniesiona skarga nie spełnia warunków określonych w art. 57 § 1 P.p.s.a., bowiem nie wskanuje decyzji lub postanowienia wydanego w toku postępowania podziałowego. Za bezcelowe Sąd uznał jednak wzywanie skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi poprzez wskazanie aktu podlegającego zaskarżeniu. Sąd wziął pod uwagę, że z nadesłanych akt administracyjnych wynika, iż skarżący nie jest właścicielem, ani użytkownikiem wieczystym, ani nie przysługuje mu ograniczone prawo rzeczowe do działki nr [...] z obrębu [...] Podział działki nr [...] zaplanowano w celu umożliwienia skarżącemu zakupu części działki dzierżawionej przez niego. Oznacza to, że skarżącemu nie przysługuje przymiot strony w postępowaniu o podział tej nieruchomości.
W tym miejscu wyjaśnić należy, że krąg stron w tym postępowaniu jest ustalany w oparciu o art. 97 ust. 1 u.g.n, zgodnie z którym podziału nieruchomości dokonuje się na wniosek i koszt osoby, która ma w tym interes prawny. Interes prawny w postępowaniu administracyjnym, jak wynika z art. 28 K.p.a., oznacza zaś ustalenie powszechnie obowiązującego przepisu prawa - najczęściej materialnego - na podstawie którego formułuje się żądania i obowiązki. Tylko taki przepis prawa, stanowiąc podstawę interesu prawnego, stwarza dla określonego podmiotu legitymację procesową w postępowaniu administracyjnym. Interes prawny nie jest zatem tożsamy z interesem faktycznym, który oznacza, że określony podmiot jest bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, lecz to "zainteresowanie" nie znajduje oparcia w przepisach prawa powszechnie obowiązującego, które stanowiłoby podstawę żądania stosownych czynności organu administracji (por. wyrok NSA z dnia 24 marca 2017 r. sygn. akt II OSK 1897/15 i powołane tam stanowisko doktryny oraz orzecznictwa; CBOSA).
Z powyższego wynika, że w każdym wypadku stroną postępowania o podział nieruchomości może być osoba, której przysługują do tej nieruchomości prawa rzeczowe. W postępowaniu podziałowym interes prawny ma więc właściciel danej nieruchomości, a także użytkownik wieczysty tej nieruchomości oraz osoby, którym przysługuje ograniczone prawo rzeczowe do tej działki, jeśli wykażą swój interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a. (por. NSA w wyroku z dnia 17 listopada 2017 r., sygn. akt I OSK 1002/17, CBOSA).
Jak już wyżej wskazano, skarżącemu nie przysługuje do działki nr [...] z obręby [...] żadne z wyliczonych powyżej praw, a zatem i tak jego skarga, jako wniesiona przez podmiot, któremu nie przysługuje prawo strony w postępowaniu, podlegałaby odrzuceniu.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd uznał, że J. L., jest niedopuszczalna i jako taka podlega odrzuceniu, o czym orzeczono na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 P.p.s.a.
Sąd nie zasądził od skarżącego na rzecz organu kosztów postępowania z uwagi na brak ku temu podstawy prawnej.