Starszy referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie Monika Bieńkowska po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku radcy prawnego P. G. o przyznanie wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej w sprawie ze skargi K. S. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o żądanej treści p o s t a n a w i a: odmówić przyznania wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy
Wyrokiem wydanym w dniu 8 listopada 2017 r. w trybie uproszczonym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił skargę K. S. na opisane w sentencji postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S..
Następnie postanowieniem z dnia 23 lutego 2018 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił postanowienie starszego referendarza sądowego z dnia 29 stycznia 2018 r. odmawiające przyznania prawa pomocy i zwolnił skarżącego od kosztów sądowych w sprawie oraz ustanowił radcę prawnego.
W dniu 6 kwietnia 2018 r. wyznaczony pełnomocnik złożył skargę kasacyjną od rzeczonego wyroku Sądu, w której zawarł wniosek o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego radcy prawnego ustanowionego dla skarżącego w ramach prawa pomocy - według norm przepisanych.
Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym stawił się pełnomocnik substytucyjny, który wnosił i wywodził jak w skardze kasacyjnej.
Zgodnie z art. 250 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325) dalej P.p.s.a. wyznaczony pełnomocnik otrzymuje wynagrodzenie odpowiednio według zasad określonych w przepisach o opłatach za czynności radców prawnych w zakresie ponoszenia kosztów nieopłaconej pomocy prawnej oraz zwrotu niezbędnych i udokumentowanych wydatków.
Zasady te precyzuje w niniejszej sprawie rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz.U. z 2016 r., poz. 1715) określając czynności, stawki minimalne i szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez radcę prawnego z urzędu.
Zgodnie z § 3 powołanego rozporządzenia wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej zawiera oświadczenie, że opłata nie została zapłacona w całości lub w części.
A zatem aby Skarb Państwa mógł wypłacić wynagrodzenie wyznaczonemu z urzędu pełnomocnikowi konieczne jest złożenie oświadczenia, że opłaty nie zostały zapłacone w całości lub w części, co pozwala w istocie określić wysokość tego wynagrodzenia. Brak oświadczenia w przedstawionym brzmieniu nie stanowi uchybienia formalnego, które można uzupełnić na wezwanie Sądu w trybie art. 49 P.p.s.a., gdyż nie jest pismem w rozumieniu art. 45 - 48P.p.s.a. Oświadczenie to, jest nieodzownym elementem uzasadnienia wniosku o przyznanie kosztów stanowiącym przesłankę do przyjęcia, że praca pełnomocnika nie została wynagrodzona. Brak takiego oświadczenia wywołuje skutki materialnoprawne, polegające na utracie prawa do wynagrodzenia (por. postanowienie NSA 24 marca 2010 r., sygn. akt I OZ 200/2010, z dnia 18 października 2005 r., IIFZ 625/05,.; z dnia 18 czerwca 2008 r., I OZ 390/08, LEX nr 493827; z dnia 25 marca 2009 r., II FZ 90/09, LEX nr 550321).
Złożony przez pełnomocnika w skardze kasacyjnej wniosek o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, nie zawiera oświadczenia o którym mowa w § 3 ww. rozporządzenia.
W orzecznictwie sądowym ugruntowany jest pogląd, że jeżeli wniosek adwokata lub radcy prawnego ustanowionego dla strony zwolnionej od kosztów sądowych w całości lub w części, o zasądzenie od Skarbu Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, nie zawiera oświadczenia, że żądane koszty nie zostały zapłacone w całości lub w części, to należy odmówić przyznania kosztów nieopłaconej pomocy prawnej. (postanowienie NSA z dnia 13 sierpnia 2014 r., sygn. akt II OZ 759/14).
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 250 i art. 258 § 2 pkt 8 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.