Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa po rozpoznaniu w dniu 5 września 2019r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi E. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] maja 2019r. nr [...] w przedmiocie odmowy wyłączenia stosowania przepisów postanawia: odrzucić skargę.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z [...] maja 2019r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku E. K. (zwana dalej: "Skarżącą") z [...] października 2017r., na podstawie art. 8a ust. 1 ustawy z 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2019r. poz. 288 ze zm.) postanowił odmówić wyłączenia stosowania wobec skarżącej art. 15c, art. 22a i art. 24a tej ustawy.
Skarżąca pismem z 12 czerwca 2019r., nadanym 17 czerwca 2017r. w urzędzie pocztowym, złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Następnie pismem z 29 czerwca 2019r., nadanym 1 lipca 2019r. w urzędzie pocztowym, wniosła bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę w tym samym przedmiocie.
W odpowiedzi na skargę z [...] lipca 2019r. organ wniósł o jej odrzucenie, wskazując, że równolegle prowadzone jest postępowania administracyjne II instancji w sprawie złożonego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., zwana dalej: "P.p.s.a.") skargę można wnieść po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie, chyba że skargę wnosi prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich lub Rzecznik Praw Dziecka. Przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia, taki jak zażalenie, odwołanie lub ponaglenie, przewidziany w ustawie (art. 52 § 2 P.p.s.a.). Jeżeli zaś stronie przysługuje prawo do zwrócenia się do organu, który wydał decyzję z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy, strona może wnieść skargę na tę decyzję bez skorzystania z tego prawa (art. 52 § 3 P.p.s.a.).
Z powyższego wynika zatem, że ustawodawca w art. 52 § 3 P.p.s.a. wprowadził wybór sposobu zaskarżenia - albo złożenie do organu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, albo wniesienie skargi do Sądu administracyjnego. Prawo wyboru pozostawiono stronie. Wybór nie oznacza jednak skorzystania z dwóch środków zaskarżenia. Skargę do Sądu administracyjnego można wnieść, gdy strona nie skorzysta ze złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Wystąpienie z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy oznacza utratę możliwości wniesienia skargi do sądu. Złożenia obu środków, powoduje, że później złożona skarga nie może być rozpoznana przez Sąd. Dopiero akt administracyjny wydany po rozpatrzeniu złożonego przez stronę środka zaskarżenia, jakim jest wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, otwiera stronie drogę do skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 stycznia 2018 r., II GSK 4285/17). Niedopuszczalne jest bowiem, aby ta sama decyzja była przedmiotem oceny organu administracji publicznej w postępowaniu administracyjnym oraz sądu w postępowaniu sądowoadministracyjnym.
Skoro Skarżąca skorzystał zarówno z prawa do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy (data wpływu do organu - 18 czerwca 2019r.), a także wniosła skargę bezpośrednio do Sądu (data wpływu do Sądu - 2 lipca 2019r.), skarga była niedopuszczalna na mocy art. 52 § 3 P.p.s.a. Przedmiotem skargi w takiej sytuacji mogłaby być jedynie decyzja wydana w wyniku wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Sąd, mając powyższe na względzie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 i § 3 P.p.s.a., orzekł, jak w sentencji postanowienia.