Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym Przewodniczący Sędzia WSA Stanisław Marek Pietras po rozpoznaniu w dniu 10 listopada 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Wójta Gminy [...] o wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego sprawy ze skargi Wójta Gminy [...] na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności zarządzenia postanawia: - odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu -
Wójt Gminy [...] zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności zarządzenia Wójta Gminy [...] z [...] czerwca 2016 r. nr [...] w sprawie odwołania Dyrektora Zespołu Placówek Oświatowych w [...]. W skardze zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu.
W uzasadnieniu wniosku wskazano, że wydane w sprawie rozstrzygnięcie nadzorcze dezorganizuje zarządzanie placówką.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.), Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.
Powołany przepis zawiera zamknięty katalog przesłanek pozytywnych warunkujących wstrzymanie wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Podstawową przesłanką zastosowania instytucji ochrony tymczasowej jest zatem istniejące realnie niebezpieczeństwo zaistnienia takiej szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego z uwagi na utratę przedmiotu świadczenia, który w skutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub poniesie on straty na życiu lub zdrowiu (por. postanowienia NSA: z dnia 25 października 2005 r., I OZ 1074/05; z dnia 20 grudnia 2004 r., GZ 138/04). Nieodwracalny skutek z kolei to takie następstwo, konsekwencja, efekt, rezultat jakichś działań, których nie będzie można cofnąć lub których nie da się usunąć.
Dokonując oceny zasadności wniosku stwierdzić należy, że strona skarżąca nie wykazała zaistnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu określonych w art. 61 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub niebezpieczeństwa spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Nie uprawdopodobniono, że zachodzą ustawowe przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego. Argumentacja wniosku sprowadza się w istocie do wykazywania, że podniesione w skardze argumenty mające przemawiać za niezgodnością z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia oraz specyfika tego rozstrzygnięcia przejawiająca się w jego skutkach z zakresu prawa pracy uzasadniają wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu. Tymczasem przesłanki ochrony tymczasowej wskazane są w art. 61 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i nie obejmują ani kwestii zgodności z prawem zaskarżonego aktu ani jego specyfiki polegającej na wywoływaniu skutków poza relacjami o charakterze administracyjnoprawnym. Ponadto samo przypuszczenie, że " wydane w sprawie rozstrzygnięcie nadzorcze dezorganizuje zarządzanie placówką" nie mieści się ani w zakresie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody ani w zakresie niebezpieczeństwa spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przesłanką ochrony tymczasowej nie jest również potrzeba ochrony interesu publicznego w zakresie podnoszonym we wniosku.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowił jak w sentencji postanowienia