Wiesław Jakubiec - referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z.P. o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym ustanowienie radcy prawnego w sprawie ze skargi na działalność Burmistrza Miasta i Gminy Ś. w przedmiocie utrzymania czystości i porządku w gminach postanawia: odmówić przyznania prawa pomocy.
We wniosku złożonym w dniu 4 grudnia 2007 r. na urzędowym formularzu skarżący wystąpił o przyznanie mu prawa pomocy w zakresie ustanowienia radcy prawnego wskazując, iż "po zapoznaniu się z dokumentami dotyczącymi tej sprawy radcy prawni i adwokaci odmówili zajęcie się tą sprawą." Wnioskodawca oświadczył, iż wspólnie z żoną osiąga dochód netto w wysokości 3.500 zł, a wśród posiadanych składników majątkowych skarżący wymienił: dom o pow. 80 m2 oraz nieruchomość rolna o pow. 0, 93 ha.
Prawo pomocy w zakresie częściowym może być przyznane, gdy wnioskodawca wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym - zwanej dalej u.p.s.a. (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)).
Przywołane uregulowanie wskazuje, iż dla rozstrzygnięcia wniosku o przyznanie prawa pomocy istotna jest jedynie sytuacja materialna i rodzinna wnioskodawcy. Okoliczność, iż zawodowi pełnomocnicy, po zapoznaniu się z aktami sprawy odmawiają jej prowadzenia, nie może stanowić w świetle powyższego przesłanki do uwzględnienia wniosku.
Zasadność wniosku o przyznanie prawa pomocy powinna być bowiem rozpatrywana w dwóch aspektach - z uwzględnieniem z jednej strony wysokości obciążeń finansowych, jakie strona musi ponieść w konkretnym postępowaniu i na danym etapie postępowania, z drugiej strony jej możliwości finansowych, przy uwzględnieniu niezbędnych (obiektywnie) dla utrzymania wnioskodawcy wydatków. W przypadku ubogiego społeczeństwa, jakim jest społeczeństwo polskie, prawo pomocy powinno być udzielane przede wszystkim osobom bezrobotnym, samotnym, bez źródeł stałego dochodu i bez majątku oraz pozbawionych (obiektywnie) możliwości uzyskania środków na ten cel z jakichkolwiek źródeł. Koszty postępowania sądowoadministracyjnego należy traktować jako wydatki bieżące w budżecie rodziny, które powinny być zaspokajane na równi z innymi podstawowymi wydatkami. Nie można, stosując prawo pomocy, chronić czy też wzbogacać majątku osób prywatnych, gdyż celem instytucji prawa pomocy jest zapewnienie dostępu do sądu osobom, którym brak środków finansowych ten dostęp uniemożliwia. Obniżenie standardu życia w danym miesiącu wskutek konieczności poniesienia kosztów sądowych nie można utożsamiać z uszczerbkiem w swoim niezbędnym utrzymaniu.
Zaznaczyć należy, iż wysokość dochodu rodziny skarżącego jest (jak na warunki polskie) znaczna, a dochody mają charakter stały, co zdaniem Sądu pozwalało i pozwala na planowanie wydatków- celem zabezpieczenia, choćby w części, dalszych kosztów postępowania. W orzecznictwie podkreśla się wykluczenie możliwości zwolnienia od kosztów postępowania osoby, która dysponuje jakimkolwiek majątkiem, a szczególnie nieruchomym, który może przynosić pożytki, być zabezpieczeniem pożyczki lub podlegać obrotowi.
W tym stanie rzeczy należało, na podstawie art. 245 § 3 w zw. z art. 246 § 1 pkt 2 w zw. z art. 258 § 2 pkt 7 u.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.