Wniosek w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Wiśniewski po rozpoznaniu w Wydziale II w dniu 21 grudnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku Z. B. o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia w sprawie ze skargi Z. B. na postanowienie Wojewody D. z dnia 19 sierpnia 2016 r., Nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia postanawia: oddalić wniosek.

Uzasadnienie strona 1/2

W dniu 2 listopada 2016 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu wpłynęła, sporządzona przez profesjonalnego pełnomocnika, skarga Z.B. na postanowienie Wojewody D. z dnia 19 sierpnia 2016 r., którym utrzymano w mocy postanowienie Starosty O. z dnia 20 czerwca 2016 r. wydane w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia. Formułując żądanie uchylenia zaskarżonego postanowienia, pełnomocnik skarżącego wniósł również o wstrzymanie jego wykonania. Motywując ten wniosek pełnomocnik wskazał na oczywistą niezgodnością treści tytułu wykonawczego z prawem. Ponadto wskazał na dolegliwość zastosowanej wobec skarżącego sankcji w maksymalnej wysokości. Podał, że jej natychmiastowe uiszczenie naraziłoby skarżącego na nieodwracalny uszczerbek w środkach niezbędnych do utrzymania siebie oraz rodziny. W oczekiwaniu autora wniosku, nie bez znaczenia pozostaje również to, że do chwili obecnej legalność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu położonego w obrębie [...] gmina J. "MPZP Plac [...], nie została prawomocnie zbadana.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przepis art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) stanowi, że wniesienie skargi do sądu nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Jednakże, zgodnie z art. 61 § 3 tej ustawy, sąd może na wniosek skarżącego wstrzymać wykonanie tego aktu lub czynności w całości lub w części, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba, że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania.

Z przywołanej regulacji wynika, że istnieją dwie alternatywne przesłanki wstrzymania przez sąd zaskarżonego aktu a są nimi: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków. Przesłanki te mogą zaistnieć łącznie lub oddzielnie. Przy czym przesłankę wyrządzenia znacznej szkody należy interpretować jako szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego tj. np. w sytuacji, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia (zob. postanowienie NSA z dnia 20 grudnia 2004 r., sygn. akt GZ 138/04). Zaś trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości a powrót do stanu poprzedniego może nastąpić tylko po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (zob. postanowienie NSA z dnia 10 marca 2010 r., sygn. akt I FSK 1841/09). Ciężar wykazania tych przesłanek ciąży z kolei na stronie, która domaga się wstrzymania wykonania aktu.

Pełnomocnik skarżącego - wnosząc o wstrzymanie zaskarżonego postanowienia - w żaden sposób nie wykazał zaistnienia przesłanek wymienionych w powołanym powyżej art. 61 § 3 p.p.s.a. Wniosek nie zawiera okoliczności uwiarygodniających, że brak wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia spowoduje bezpośrednio szkodę w majątku skarżącego, a tym bardziej szkodę o charakterze znacznym, lub trudne do odwrócenia skutki. W szczególności, ze względu na przedmiot postępowania, pełnomocnik winien był przedstawić aktualną sytuacją finansową i bytową skarżącego, tak aby Sąd mógł zweryfikować jakie są możliwości finansowe strony i czy zapłata przez skarżącego kwoty 10.000 zł w danym momencie może spowodować niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody. Sąd nie może w tym przypadku wyręczać pełnomocnika strony i samodzielnie poszukiwać dowodów przemawiających za uwzględnieniem wniosku.

Strona 1/2