Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA - Mieczysław Górkiewicz po rozpoznaniu w dniu 1 kwietnia 2011r . na posiedzeniu niejawnym w sprawie ze skargi E. Z. na postanowienie Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku postanawia: oddalić wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Uzasadnienia
E. Z. złożył skargę do tut. Sądu postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] nr [...]w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania obowiązku wynikającego z ostatecznej decyzji Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] W treści skargi skarżący zawarł wniosek " o zawieszenie postępowania zmierzającego do wyegzekwowania kary grzywny w kwocie 5. 000 zł do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia skargi". W dalszej części skargi strona wskazała na swoją trudną sytuację finansową i rodzinną.
Powyższy wniosek w opinii Sądu należy odczytywać jako wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z treścią art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., cytowanej dalej jako "p.p.s.a.") wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Rozstrzygając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu Sąd jest związany zamkniętym katalogiem przesłanek pozytywnych: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody oraz niebezpieczeństwo spowodowania trudnych do odwrócenia skutków (art. 61 § 3 p.p.s.a.). Jednakże ustawodawca przewidział również przesłanki negatywne, których istnienie obliguje Sąd do odmowy wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu (art. 61 § 3 in fine p.p.s.a.). Powołany przepis zabrania wstrzymania wykonania aktów prawa miejscowego, które weszły w życie oraz aktów lub czynności, których wstrzymanie wykonania wyłącza ustawa szczególna.
Z treści powołanego art. 61 § 3 p.p.s.a. wynika, iż chodzi o taką szkodę, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego i wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie pierwotnego stanu. Zaakcentowania wymaga, iż dolegliwość finansowa związana z obowiązkiem uiszczenia grzywny stanowi istotę zastosowania tego środka przymusu w postępowaniu egzekucyjnym i tym samym nie może przesądzać sama przez się o ziszczeniu się przesłanek, o jakich mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a., szczególnie, że strona skarżąca może uniknąć uiszczenia nałożonej grzywny w razie wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym. Nawet powoływanie się przez stronę na dolegliwość nałożonej grzywny, nie może stanowić przesłanki do zastosowania ochrony tymczasowej. Bowiem funkcją grzywny w celu przymuszenia, jest właśnie stworzenie stanu ekonomicznego zagrożenia, które skłoni stronę, do wykonania nałożonego obowiązku.
Ponadto warto podkreślić, że to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek przedstawienia okoliczności, które pozwolą Sądowi na dokonanie oceny, czy spełnione są przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania aktu lub czynności. Niewskazanie we wniosku okoliczności uzasadniających twierdzenie, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków oraz oznacza brak przesłanek udzielenia ochrony tymczasowej przez Sąd.
W tym stanie rzeczy, Sąd na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a. orzekł jak w postanowieniu