Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Filipowicz - Kremis po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A S.A. w restrukturyzacji z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości postanawia: odmówić wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
W skardze na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L.
z dnia [...] w przedmiocie ustalenia jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości A S.A. w restrukturyzacji z siedzibą w W. (dalej: skarżąca, spółka) wniosła o wstrzymanie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji na podstawie art. 61 § 2 pkt 1 oraz § 2 ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U.
z 2018 r. poz. 1302 z późn. zm., dalej: p.p.s.a.).
W uzasadnieniu wniosku skarżąca wskazała, że natychmiastowe postawienie w stan wymagalności kwoty 29 373 zł jednorazowej opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości nie pozostanie bez wpływu na przebieg przyspieszonego postępowania układowego, prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie, XII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego. Skarżąca podniosła, że wskutek zapłaty Prezydentowi miasta L. wskazanej kwoty, pomniejszeniu ulegnie pula środków przeznaczonych na spłatę innych wierzytelności nieobjętych propozycją zawarcia układu w przyspieszonym postępowaniu układowym. Z kolei brak dobrowolnej wpłaty będzie stanowił przeszkodę do zatwierdzenia przez sąd układu, gdyż zobowiązanie do zapłaty opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości powstało po dniu otwarcia postępowania restrukturyzacyjnego.
Postanowieniem z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w L. odmówiło wstrzymania wykonania decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 61 § 3 p.p.s.a. sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub części zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z powyższego przepisu wynika, że sądy administracyjne mogą wstrzymać wykonanie decyzji jedynie na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. Tymczasem autor wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w jego treści powołał się na "art. 61 § 2 pkt 1 oraz § 2 p.p.s.a.". Wydaje się zatem, że w podstawie prawnej wniosku wystąpiła omyłka pisarska polegająca na dwukrotnym powołaniu się na § 2 zamiast na § 2 oraz
§ 3 przywołanego przepisu. W konsekwencji sąd przyjął, iż wniosek został skierowany również do niego.
Instytucja wstrzymania wykonania ma charakter wyjątkowy i jej zastosowanie może mieć miejsce wyłącznie w sytuacji stwierdzenia, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdyby akt lub czynność zostały wykonane. Przyjmuje się, że "znaczna szkoda" to taka, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego świadczenia lub jego wyegzekwowanie ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Natomiast trudne do odwrócenia skutki to takie prawne lub faktyczne skutki, które raz zaistniałe powodują istotną lub trwałą zmianę rzeczywistości, a powrót do stanu poprzedniego może nastąpić po dłuższym czasie lub przy stosunkowo dużym nakładzie sił i środków (por. postanowienie WSA w Białymstoku z 3 sierpnia 2006 r. sygn. akt II SA/Bk 352/06; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 8 sierpnia 2014 r. sygn. akt II OZ 752/14). Tym samym, przesłankami warunkującymi wstrzymanie wykonania aktu nie są jakiekolwiek skutki i jakakolwiek szkoda, ale szkoda i skutki kwalifikowane, tzn. przekraczające normalne następstwa związane z wykonaniem aktu (por. postanowienie NSA z 9 marca 2005 r. sygn. akt II OZ 52/05).