Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.), , po rozpoznaniu w Wydziale II na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 października 2017 r. sprawy ze skargi J. G. na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w W. w przedmiocie pomocy społecznej p o s t a n a w i a: odrzucić skargę; ,
Skarżący - J. G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skargę na bezczynność Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w W. w sprawie pomocy społecznej.
W wykonaniu zarządzenia Przewodniczącego Wydziału II tutejszego Sądu z dnia 5 kwietnia 2017 r., wezwano skarżącego do wykazania, czy przed wniesieniem skargi do Sądu wyczerpał środek zaskarżenia, poprzez skierowanie do organu wyższego stopnia zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie. Powyżej opisane wezwanie zawierało pouczenie, że niezastosowanie się do niego w terminie 7 dni od dnia otrzymania spowoduje odrzucenie skargi. Powyższe wezwanie zostało doręczone skarżącemu w dniu 11 kwietnia 2017 r. (k.138).
W piśmie procesowym z dnia 18 kwietnia 2017 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) skarżący podał, że "nie otrzymał żadnego pisma od organu (...) z pouczeniem o możliwości wniesienia zażalenia lub odwołania, dlatego też nie mógł takiego zażalenia złożyć, bo nie wiedział do kogo".
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył co następuje.
Skarga podlegała odrzuceniu jako niedopuszczalna z racji braku wyczerpania przez skarżącego, służącego mu w postępowaniu administracyjnym środka zaskarżenia do zwalczania bezczynności (przewlekłości) organu na etapie przedsądowym.
Wymóg wyczerpania przez stronę skarżącą środków zaskarżenia służących jej w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie wynika wprost z treści art. 52 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; dalej powoływana jako p.p.s.a.) w brzmieniu sprzed 1 czerwca 2017 r. Jak stanowi art. 52 § 2 tej ustawy przez wyczerpanie środków zaskarżenia należy rozumieć sytuację, w której stronie nie przysługuje żaden środek zaskarżenia przewidziany w ustawie, taki jak zażalenie, odwołanie lub wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy.
W przypadku skargi na bezczynność organu, przed jej wniesieniem do Sądu strona winna wyczerpać środek prawny określony w art. 37 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. z 2017 r. poz. 1257), w brzmieniu sprzed 1 czerwca 2017 r., mającym zastosowanie w przedmiotowej sprawie, powoływanej dalej jako "k.p.a.", zgodnie z którym na niezałatwienie sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a., w przepisach szczególnych, ustalonym w myśl art. 36 k.p.a. lub na przewlekłe prowadzenie postępowania stronie służy zażalenie do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Zażalenie lub wezwanie do usunięcia naruszenia prawa służy kwestionowaniu przekroczenia maksymalnego ustawowego terminu załatwienia sprawy przez organ administracyjny.
W przedmiotowej sprawie warunek ten nie został spełniony. W piśmie z dnia [...] kwietnia 2017 r. skarżący potwierdził okoliczność, że nie występował z zażaleniem do organu wyższego stopnia. Z akt administracyjnych nie wynika również by skarga była poprzedzona zażaleniem z art. 37 § 1 k.p.a. Powyższe skutkuje tym, że skarga do sądu administracyjnego na obecnym etapie jest niedopuszczalna i nie podlega merytorycznemu rozpoznaniu przez Sąd. Dopiero wyczerpanie środków zaskarżenia w postępowaniu administracyjnym może otworzyć skarżącemu drogę do złożenia skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu, o ile uzna, iż organ ten nadal pozostaje w zwłoce.
Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., Sąd odrzuca skargę, jeżeli z innych przyczyn wniesienie skargi jest niedopuszczalne. Stosownie do powyższego, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 w zw. z art. 52 § 1 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.